Een blame game is het spelletje van de beschuldigende vinger die overal naartoe wijst behalve naar zichzelf. ‘The Autism Blame Game: This Time, It’s the Womb’, is een artikel dat recentelijk werd gepubliceerd op de site van ‘Childrens Health Defense’. Als wetenschappers de focus strak gericht houden op de moeders en het bedrijfsleven buiten schot houdt in hun onderzoek, zullen wij dan ooit achter de oorzaak van autisme komen? Zwangere vrouwen… jonge moeders… Pas op wat u in laat spuiten!
Autisme ‘blame game’ – deze keer geven we de schuld aan de baarmoeder
In de jaren vijftig, toen autisme nog geen algemeen bekend begrip was, propageerden de toonaangevende psychiaters en psychologen de ‘ijskoude-moeder hypothese’ (“refrigerator-mother hypothesis”). Volgens deze theorie was autisme, dat toen nog zeldzaam was, het gevolg van emotioneel afstandelijke moeders. Tegen de tijd dat de aandoening, die nu bekend staat als autismespectrumstoornis (ASS) epidemische proporties begon aan te nemen (met sinds 2016 ongeveer 1 op de 36 kinderen met ASS, versus amper 1 op 10.000 in het begin van de jaren ’80), kwamen onderzoekers tot de conclusie dat het koelkast-moeder paradigma tekortschoot. Zij richtten zich op andere theorieën, maar ook die zijn nog steeds vaak gefocust op ‘maternale’ risicofactoren.
Een van de verhalen die recentelijk de ronde doen, is dat autisme in de baarmoeder begint. Hoewel de baarmoederhypothese is gebaseerd op de realiteit dat als er iets gebeurt gedurende de zwangerschap dat de neurologische ontwikkeling van de foetus beschadigt, dit levenslange, significante gevolgen kan hebben, lijken de voorstanders van deze theorie het meer als een rookgordijn te gebruiken.
Hoe werkt het rookgordijn?
Ten eerste wordt door de baarmoeder in het spotlicht te zetten, het gemakkelijker om het feit dat het grootste aantal gevallen van autisme ‘regressief’ is te bagatalliseren. Regressief wil zeggen dat een aandoening in het autisme spectrum meestal voorkomt bij kinderen die zich voorheen normaal ontwikkelden. De prenatale schijnwerper maakt het gemakkelijker om de aandacht af te leiden van het feit dat de explosie van autisme samenviel met belangrijke trends zoals het toenemende gebruik van vaccins die gifstoffen zoals aluminium en glyfosaat bevatten. Het leidt de aandacht af van de effecten van de blootstelling aan giftige stoffen uit het milieu. Een onderzoeker in dienst van de overheid verklaarde: “Tegen de tijd dat de kinderen op bijvoorbeeld de leeftijd van 3 of 4 jaar de diagnose ‘autisme’ krijgen, is het moeilijk om terug te gaan in de tijd om erachter te komen aan welke stoffen de moeders werden blootgesteld.”
Onderzoekers suggereren dat van alles en nog wat het ontwikkelende brein kan veranderen: “sociale-, en milieu factoren, voeding, drugsmisbruik etc.” Het zijn vooral de dingen die het gedrag van het individu, in plaats van de zakenwereld betreffen. Is het in deze glibberige context een wonder dat de media moeders blijven beschouwen als handige zondebokken?
“… het zou onmogelijk zijn om te voorspellen hoe vaak een prenatale immuunrespons kan leiden tot hersenschade van de foetus en vaccinatie van een hele populatie zwangere vrouwen zou een negatief effect op duizenden kinderen kunnen hebben.”
Niet gevrijwaard!
Ironisch genoeg is de hypothese dat de oorsprong van autisme strikt prenataal is, geen sterke hypothese om vaccins te vrijwaren als mogelijke oorzaak. De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) beveelt aan dat alle zwangere vrouwen de griep-, en TDaP (tetanus-difterie-pertussis(a-cellulaire kinkhoest)-vaccins krijgen, hoewel geen van beide ooit specifiek is getest, noch een licentie heeft gekregen voor het gebruik tijdens de zwangerschap.
“… stel dat blootstelling in het vroege leven aan infecties of giftige stoffen uit het milieu leidt tot beschadiging van belangrijke, langlevende hersen-immuun cellen, microglia genaamd, en daardoor bijdraagt aan de ontwikkeling van neurodegeneratieve aandoeningen die later in het leven optreden.”
Paul Patterson, een onderzoeker die maternale-immuun-activatie (MIA) bestudeerde, stelde lang geleden al vast dat er een relatie is tussen infecties, of uit de omgeving afkomstige blootstellingen aan gifstoffen tijdens de zwangerschap en ASD-achtige neurologische ontwikkelingsstoornissen bij de nakomelingen. Toen de CDC haar inspanningen om zwangere vrouwen in het midden van de jaren 2000 te vaccineren verhoogde, waarschuwde Patterson dat het onmogelijk zou zijn om “te voorspellen hoe vaak een prenatale immuunrespons (reactie van het immuunsysteem tijdens de zwangerschap) zou kunnen leiden tot hersenbeschadiging van de foetus” en hij waarschuwde dat: “het vaccineren van een volledige populatie van zwangere vrouwen een negatief effect op duizenden kinderen zou kunnen hebben.”
In 2014 wezen de auteurs van de farmaceutische industrie op de mogelijkheid dat: “een reactie van een zwangere vrouw op een vaccin schadelijke gevolgen bij baby’s kan triggeren”, waarbij zij toegaven dat: “lange-termijn follow-up gegevens over het voorkomen van neurologische ontwikkelingsstoornissen bij het nageslacht van moeders die tijdens de zwangerschap zijn gevaccineerd karig waren.”
Onderzoeken van Harvard medewerkers geeft aan dat de risico’s van ongewenste stimulatie van het immuunsysteem niet beperkt zijn tot de prenatale periode. Deze onderzoekers veronderstellen dat blootstelling aan infecties of gifstoffen uit het milieu in de eerste levensfase leidt tot disfunctie van belangrijke, langlevende, hersen-immuun cellen, microglia genaamd, en op die manier bijdraagt aan de ontwikkeling van neurodegeneratieve aandoeningen later in het leven. Ze stellen dat er sprake is van een soort een-tweetje, en suggereren dat een “eerste klap” die “waarschijnlijk perinataal begint” een “onderliggende kwetsbaarheid” creëert, en een “tweede klap” op een later tijdstip “de volledige ziekte blootlegt” en “de microglia in overdrive zet“.
Ze stellen ook voor dat iemand die de “eerste klap” niet heeft ontvangen, later niet reageert met eenzelfde soort “overdreven” ontstekingsreactie. Voortbouwend op de implicaties die dit heeft, verklaart een onderzoeker dat dit “aanleiding moet zijn om ons opnieuw te laten nadenken over ons vaccinbeleid, vooral als het gaat om vaccinatie van zwangere vrouwen en pasgeboren baby’s.”
Het verbreden van de discussie
“De wetenschap die autisme bestudeert heeft bij bijna elke wending de verkeerde paden gevolgd.” Dit is de bewering van auteurs Dan Olmsted en Mark Blaxill in hun boek ‘The Age of Autism’. De twee auteurs merken op dat hoewel er een duidelijk zichtbaar patroon van beroepsmatige blootstelling aan chemicaliën was in de families van de vroegste gevallen van autisme, de onderzoekers er in die tijd altijd voor kozen om de moeders ervan te beschuldigden bij hun kinderen schade te berokkenen door ontoereikend ouderschap. Latere generaties van onderzoekers keerden zich af van het bestuderen van omgevingsfactoren, door moeders te beschuldigen van het doorgeven van defecte genen, hoewel van genen is aangetoond dat ze slechts een fractie van de ASS-diagnoses vertegenwoordigen.
Op dit moment maakt de reguliere wetenschap het mogelijk bepaalde omgevingsdeterminanten van autisme te overwegen. Het is acceptabel geworden om met de vinger te wijzen naar luchtvervuiling, medicijnen tijdens de zwangerschap en bepaalde chemicaliën. Het is ook nog steeds in de mode om moeders de schuld te geven van hun “giftige baarmoeders“. Het is tijd om te stoppen met de verwijten naar de moeders en het ontwijkende gedrag met betrekking tot voor de hand liggende oorzaken. Het is tijd om te erkennen dat de autisme/ ASS diagnose een rookgordijn is voor schade die wordt veroorzaakt door giftige stoffen uit het milieu die expliciet moeten worden benoemd, moeten worden bestudeerd, en moeten worden geëlimineerd tijdens de zwangerschap en daarna.
Bron originele artikel:
https://childrenshealthdefense.org/news/the-autism-blame-game-this-time-its-the-womb/
Vertaling: Door Frankema voor de Stichting Vaccinvrij
