Isa Kriens is de initiatiefneemster van ‘de kleine activist’. Zij is een van de vele Nederlanders die voelt: ik moet iets doen. Zeer actief op Facebook en laat haar stem horen luid en duidelijk horen. Eerder publiceerden wij een toespraak van haar die zij deed tijdens de ‘Vrouwenmars’, georganiseerd door Vrouwen voor Vrijheid. In dit artikel vragen wij uw aandacht voor ‘andere geluiden’, gevolgd door een interview met Isa Kriens op Café Weltschmerz.
ANDERE GELUIDEN – Na een paar maanden non stop gepost te hebben over C, ben ik voor velen een aanspreekpunt geworden. Dagelijks ontvang ik meer dan 150 berichten. Via instagram, facebook, twitter en email. Graag deel ik de strekking van een paar van die berichten. Voor de bron-politie: krijg je niet. Deze (veelal) vrouwen nemen mij in vertrouwen en ook zonder dat ze het vragen bescherm ik hun identiteit. Maar dit zijn de geluiden die mij bereiken:
Ik krijg berichten van zorgpersoneel, operatieassistentes, anesthesisten en artsen die zeggen dat ze niets van de drukte mee maken. Ook niet in maart/april. Ze vertellen dat er toen mensen, doordat de reguliere zorg on hold is gezet, betaald thuis hebben gezeten. Ze hebben bonussen gekregen en applaus en ze schamen zich kapot. Wel hebben zij van hun manager duidelijke instructies gekregen hierover niet naar buiten te treden.
Ik krijg berichten van verplegers die met demente ouderen werken, die het letterlijk uitkrijsen bij het uitvoeren van de test via de neus. Deze mensen worden regelmatig getest en snappen niet wat hun overkomt. Het zorgt voor stress, paniek en trauma. Ook bij het zorgpersoneel.
Ik krijg te horen van medewerkers in verpleegtehuizen, dat een afdeling wordt gesloten bij een vermoeden van besmetting. Gedurende drie weken. Dat de mensen op hun kamer hun maaltijd moeten nuttigen en geen bezoek mogen ontvangen. Dat de klink van de deur wordt gehaald als een man op leeftijd uit zijn kamer wil. Dat deze man niet op het toilet mag omdat hij deze deelt met een andere bewoner. En deze man nu zijn behoefte doet in zijn kamer. Daarvoor heeft hij een stoelpo gekregen maar uit verwarring doet hij zijn behoefte op de grond.
Ik sprak iemand die zei dat een man van 80 niet naar de begrafenis van zijn kind mocht vanwege C. Maar dat de medewerkers hem er heen hebben gesmokkeld, buiten de directie van het verpleeghuis om. Over helden gesproken.
Ik sprak iemand die zei, het was niet zozeer extreem druk, maar door de beschermende kleding en extra voorzorgsmaatregelen, was het wel heel erg zwaar.
Er zijn ziekenhuizen die een enorme piekbelasting hebben gehad. Zij hebben hard gewerkt. Die mensen ken ik ook. En zij hebben het ontzettend zwaar gehad. Ook traumatisch. En toch vind ik dat we ook dat in perspectief moeten zetten. Er wordt namelijk door heel veel mensen hard gewerkt. En daarmee doe ik dat harde werk niet teniet, maar ik plaats het in perspectief. Een perspectief wat ik mis in de MSM. Het ontlasten van de zorg mag niet meer schade toebrengen dan het voorkomt.
Want laten we eerlijk zijn: het beleid van de overheid heeft er voor gezorgd dat onze IC bedden de laatste jaren zijn gehalveerd. Nederland bungelt onderaan in het lijstje van aantal IC bedden per persoon. Tekort aan zorgpersoneel vindt óók zijn oorsprong in overheidsbeleid. Naar mijn idee betalen de ouderen en zwakkeren in de samenleving op dit moment een groot deel van de rekening voor dat beleid. En wat mij betreft staat dat volledig haaks op de gepretendeerde beschermingsgedachte.
Ja ik ben solidair met het zorgpersoneel. Maar daar stopt het voor mij niet. Ik ben solidair met de samenleving in het geheel. En dan moet je ook naar het geheel durven te kijken.
Dit beleid moet stoppen.