Mythe 19

Het volgende artikel is geschreven naar aanleiding van het verhaal van Ryan. Ouders van kinderen met vaccinatieschade worden over het algemeen twee keer getraumatiseerd. Ten eerste doordat hun kind ernstige schade oploopt van een “prikje” waarvan zij dachten dat dit hun kind zou “beschermen”. Ten tweede doordat de gevestigde orde ontkent dat vaccinatieschade bestaat.

Dit artikel onderzoekt de vraag hoe het komt dat artsen geen vaccinatieschade tegenkomen.

 

 

Wat is er aan de hand met mijn kind? – hoe medische aannames en onderzoeksprotocollen ervoor zorgen dat artsen géén vaccinatieschade tegenkomen

 
De ouders van Ryan denken dat hun zoontje schade opgelopen heeft door het vaccinaties. En ze staan niet alleen. In een pol in de Telegraaf geeft 44% van de ouders aan dat zij denken dat vaccins schadelijk zijn voor kinderen.¹ Hoe zou het komen dat dit percentage bij de ouders zo snel aan het stijgen is? En hoe zou het komen dat artsen daarentegen zelden of nooit vaccinatieschade tegenkomen?

Bovenstaande video geeft een impressie van de gezondheidsproblemen die bij Ryan ontstonden direct na zijn vaccinaties en het herstel hiervan dat optrad direct na het ontstoren ervan. De clip werd op de eerste dag dat de hij on-line was 10.000 keer bekeken en massaal gedeeld. Toeval? Of beseffen steeds meer mensen dat we elkaar kennelijk moeten waarschuwen.

 

Nicole (moeder van Ryan): “Ik had nooit gedacht dat het filmpje van Ryan zoveel weerklank zou vinden. We wilden ons verhaal naar buiten brengen. Niet alleen om mensen te laten zien dat vaccinatieschade bestaat, maar ook dat het weer hersteld kan worden.
 
Toen ik zwanger was had mijn man een klant en die zei: ‘Wat leuk dat jullie een kind krijgen. Wij hebben onze kinderen niet gevaccineerd en dat is niet zomaar.’ Ik weet nog dat ik dacht: ‘je kinderen niet vaccineren? Waarom niet?’ Ik wist helemaal niets over vaccins en nam zonder meer aan dat het noodzakelijk was.
 
Na de eerste inenting bleef hij maar huilen. Hij was totaal overstuur en ik kon de plek waar hij geprikt was niet aanraken. Hij sliep die dag bijna niet en ’s avonds in bed had hij flinke koorts. Dit was het begin van een hele zware tijd. Het huilen is maandenlang doorgegaan. Hij was allergisch, reageerde nergens op, werd ’s nachts wakker, wilde vastgehouden worden, maar toch ook weer niet.. Soms had ik hem als een slappe, afwezige pop in mijn armen; hij keek me dan niet aan en zijn ogen rolden weg. Op andere momenten was hij vreselijk onrustig; duwde zich met zijn armpjes mij van af, huilend en geprikkeld, als of hij zelf ook niet wist waar hij het zoeken moest. Het naarst om te zien waren de stuiptrekkingen. Je kijkt ernaar en voelt dat het goed mis is, maar hoe graag je het ook wilt, je kunt op dat moment niets voor hem doen.
 
De link met het vaccin hebben we pas later gelegd. Dat is op zich een heel proces. Bij de tweede inenting had hij weer een heftige reactie waardoor hij met flinke diarree en hoge koorts in het ziekenhuis kwam. En na de derde prik begonnen de epileptische aanvallen. Hij sliep al door maar werd na het vaccin opeens ’s nachts krijsend wakker. Weer die onrust en constant, ontroostbaar huilen. Ik heb nog in mijn dagboek opgeschreven; het zal wel door die prikjes komen, maar toch drong het nog niet geheel tot mij door.
 
Op een gegeven moment kreeg hij een hele ernstige aanval. Ik was niet thuis, maar ik belde toevallig mijn man en die zei: “Nicole, hij gaat dood.” Hij is aan het schudden en er staat schuim op zijn mond en zijn ogen doen zo raar; het is alsof hij stikt. Ik hoorde de ernst in zijn stem, heb de hoorn erop gegooid en heb direct naar de eerste hulppost gebeld om te zeggen dat mijn man en zoontje eraan kwamen. Ze werden opgewacht, maar vijf medici kregen Ryan twee uur lang niet uit die stuip. Hij werd per ambulance doorgestuurd naar het ziekenhuis in Maastricht.
 
Ryan heeft eindeloos veel onderzoeken gehad: bloedtesten, scans, plaskatheters, medicijnen, infusen… allemaal even onprettig, en het heeft uiteindelijk niet opgeleverd wat we hoopten omdat het werkelijke probleem onopgemerkt bleef.
 
Op een gegeven moment zei een vriendin van ons: ‘Ik ken een vrouw die vaccinaties ontstoord. Ik heb het over jullie gehad en ze zei: “stuur hen alsjeblieft meteen langs”.’ Ik dacht nog: ‘moet ik dat wel doen, want dan moet ik met Ryan zo’n eind rijden en hij komt net weer uit het ziekenhuis’, maar we zijn gegaan. Haar diagnose was dat zijn nieren en lever zwaar belast werden door gifstoffen en dat vooral het Hib,- en kinkhoestvaccin ontstoort moesten worden, wat ze direct deed middels electro-accupunctuur. Ik pakte hem van de behandeltafel en voelde dat alles anders was. Ryan nam mijn gezicht in zijn handjes en begon me te knuffelen. Dat was de allereerste keer dat hij dat deed, en mijn hart ging open.”

 

 

Heb je je sleutel hier verloren? Nee, maar hier heb ik beter licht.

Er is een briljante parabel die de vooringenomenheid beschrijft waarmee medisch onderzoek gedaan wordt.

Een politieman ziet een dronken man, die op zijn knieën de stoep rondom een lantaarnpaal aftast en vraagt hem wat hij zoekt. De dronkaard zegt dat hij zijn huissleutels kwijt is en de politieman besluit hem te helpen. Na een paar minuten onsuccesvol meespeuren vraagt hij: ‘Ben je er zeker van dat je de sleutels bij de lantaarnpaal verloren hebt?’. ‘Nee’ antwoord de man, ik heb ze ergens aan de overkant van de straat horen vallen.’ ‘Waarom ben je dan hier aan het zoeken?’ vraagt de politieman geïrriteerd. ‘Omdat ik hier licht heb.’ is het antwoord.

Medisch onderzoek vindt plaats binnen de expertise van de specialist. Op het gebied waar hun kennis ligt gaan zij zoeken. Maar daar hoeft de oorzaak niet te liggen.

 

 

De medische molen

Als we onze baby’s laten inspuiten met gevaarlijke chemicaliën nemen we een risico – zelfs al zijn het kleine hoeveelheden – en we zouden moeten beginnen uit te sluiten of deze stoffen de oorzaak zijn van de gezondheidsproblemen die de ouders signaleren. Het probleem is dat in de beginfase, noch de vader of de moeder, noch de consultatiebureauarts, noch de specialisten in het ziekenhuis enig idee hebben wat er precies ingespoten is. Blinde vlek nummer 1 in de medische molen waar Ryan en zijn ouders in terecht gekomen zijn is dat niemand kennelijk enig idee heeft van alle chemicaliën en vervuilingen die in vaccins zitten. Blinde vlek nummer 2 is natuurlijk dat iedereen er kennelijk van uitgaat dat het onmogelijk is dat vaccins neurologische of andere schade kunnen veroorzaken. Men denkt dat het niet kan omdat ‘het’ heel goed onderzocht is.

De eerste aanname is daarom niet dat de reacties van Ryan een logische consequentie kunnen zijn van giftige stoffen die zijn ingespoten in een premature baby. Er is niets mis met wat de (CB)-arts doet – sterker nog; er wordt niet naar gekeken. Men gaat er bij voorbaat vanuit dat er ‘iets mis is met het kind’. En de neuroloog of een andere specialist gaat uitzoeken wat.

De vader vertelt: “In het begin waren we blij om naar het ziekenhuis te gaan. We hoopten dat ze ons konden vertellen wat er aan de hand was en wat er nodig was om ons kind weer beter te maken. Maar gaandeweg werd het ons duidelijk dat al die specialiste net zo min wisten wat er met Ryan aan de hand was als wij. Er stonden soms zes witte jassen om zijn bedje. Ze keken heel serieus en besloten maar weer een volgend onderzoek te doen, maar na een hele week testen was het enige dat ze konden zeggen: ‘Het is géén aantoonbare epilepsie’. Ze waren bezig om zijn symptomen onder te brengen in een bestaande aandoening, maar ze konden niet vinden welke dat was.”

 
Specialisten zoeken naar een diagnose, maar dat is te beperkt om de werkelijke oorzaak van het probleem te vinden.

De realiteit is dat de CB-arts een baby – op het moment dat zijn of haar immuunsysteem nog volledig onontwikkeld is – inspuit met maar liefst 7 gemanipuleerde ziekteverwekkers tegelijkertijd, plus toxische chemicaliën, plus dierlijke vervuilingen van het medium waar vaccins op gekweekt worden.

• Waarom wordt er – als er problemen optreden – niet onderzocht in welke mate deze (lichaamsvreemde) stoffen nog steeds in het kinderlijfje aanwezig zijn?

• Waarom wordt er niet onderzocht of de werking van deze stoffen overeenkomt met de bijwerkingen waar het kindje na het vaccin last van heeft?

• Waarom wordt er niet onderzocht in hoeverre de aandoening het gevolg is van schade die deze stoffen kunnen aanrichten aan de verschillende organen?

• Waarom wordt er niet onderzocht of genetische afwijkingen (of varianten?) niet het gevolg kunnen zijn van het erfelijk materiaal van dieren dat er bij baby’s vanaf de leeftijd van 2 maanden ingespoten wordt?

De specialisten in het ziekenhuis hebben maar weinig ruimte om af te wijken van hun onderzoeksprotocollen, en de artsen op het CB volgen gewoon het beleid. Medici hebben geen enkele kennis over chemische stoffen en ze zijn niet gewend te denken buiten het beperkte stramien van hun werkwijze. Ze zijn simpelweg niet geschoold in het herkennen van vaccinatieschade.

 

 

Chemicaliën en gezondheid

Bijsluiters worden over het algemeen niet gelezen, zelfs niet door artsen – maar tussen de regels door vinden we hier interessante informatie. Bijvoorbeeld over de stoffen in het vaccin of contra-indicaties voor het gebruik ervan.

Op de bijsluiter van Infanrix Hexa staat dat het aluminiumfosfaat bevat.2 Dit is een zeer basische stof dus bijtend. Bij volwassenen wordt aluminiumfosfaat dat in het bloed terecht komt direct via de nieren uitgescheiden, maar bij baby’s is dit niet het geval. De nieren zijn nog niet onvoldoende ontwikkeld om dat te kunnen. Is het mogelijk dat de neurologische problemen van Ryan veroorzaakt zijn door een te hoge concentratie aluminiumfosfaat? Wie zal het zeggen. Of hebben ze te maken met de kinkhoestcomponent van het DKTP-vaccin? Deze is berucht om bijwerkingen en die zijn gewoon op de bijsluiter te lezen.²

• “Indien bekend is dat één van de volgende verschijnselen opgetreden is in tijdsrelatie tot ontvangst van een pertussis (kinkhoest)–bevattend vaccin dient de beslissing om volgende doses te geven met pertussis-bevattende vaccins zorgvuldig te worden overwogen:

• Temperatuur van 40° binnen 48 uur na vaccinatie;

• Collaps of een op shock gelijkende toestand (hypotone (slappe) – hyperresponsieve (geagiteerde) episode) binnen 48 uur na vaccinatie;

• Aanhoudend ontroostbaar huilen gedurende 3 uur optredend binnen 48 uur na vaccinatie;

• Convulsies (stuipen) met of zonder koorts die optreden binnen 3 dagen na vaccinatie.

Als je dit leest valt het bijna niet vol te houden dat Ryan géén schade opgelopen zou kunnen hebben door het vaccin. Het is onbegrijpelijk dat de bijwerkingen niet direct door de CB-arts gemeld zijn bij het Lareb, en dat zij gewoon doorgegaan is met het toedienen van een volgend vaccin. Maar hoe absurd het ook moge klinken – in de praktijk wordt er slechts zelden door een CB-arts geadviseerd om te stoppen met het RVP. En er wordt slechts zelden openlijk door een specialist gezegd: ‘Het is niets aan de hand met het kind – dit is een logische, bekende reactie op de stoffen die we ingespoten hebben.

Een combinatie van onwetendheid, blind vertrouwen op beleid en medisch onderzoek en gebrek aan bereidheid om open te staan voor de ervaringen en het onderzoek waar de ouders mee komen is de oorzaak van blinde vlek nummer 3: de schade die de medische wereld zelf aanricht.

 

 

Omkering van de bewijslast

Richard (vader): “Omdat de klachten van Ryan niet op een bevredigende manier verklaard konden worden door de neuroloog werd Ryan ook onderzocht door de klinisch geneticus. In eerste instantie kon die ook niets vinden, noch bij Ryan noch bij ons. Maar in de tweede ronde vond hij een erfelijke aandoening. We kregen te horen dat Ryan een heel klein stukje van een bepaald chromosoom miste. We gingen zoeken op het internet en vonden om kinderneurologie.nl uitleg over het bijbehorende syndroom. Onze eerste reactie was: ‘Nu hebben ze ons de mond gesnoerd. Alles wat we nu nog aandragen over die vaccins wordt direct afgewimpeld.’ Ik neem aan dat het inderdaad klopt wat ze gevonden hebben, maar het gekke is dat sinds Ryan ontstoord is, hij geen last meer heeft van deze ‘erfelijke aandoening’. Toen we daar vragen over stelden zei de klinisch geneticus dat het voor kan komen dat iemand drager is, maar dat dragerschap niet hoeft te betekenen dat je last hebt van het syndroom. Dus als je klachten hebt wordt er gezegd dat het komt door die afwijking, maar als je er geen last van hebt is het zo dat die afwijking geen klachten hoeft te geven? Het is net zo wollig als de neuroloog die zei dat vaccins geen epilepsie kunnen veroorzaken, maar wel kunnen opwekken.”

 

Op dit moment is het zo dat ouders moeten bewijzen dat de schade van hun kind veroorzaakt is door het vaccin en dat is zo goed als onmogelijk. Hoe je het ook went of keert, het gaat altijd om een individueel geval en de enige manier om de schuld of onschuld van het vaccin te bewijzen is wetenschappelijk, dubbel blind, gerandomiseerd (onwillekeurig) onderzoek uitgevoerd op een grote groep kinderen (in de orde van grootte van 200.000) over voldoende lange tijd (minstens 10 jaar), met een ongevaccineerde controlegroep. Pas dan – en alleen dan – kunnen we spreken van onderzoek dat iets bewijst.

Bestaat dit onderzoek? Welke arts of specialist heeft het persoonlijk gelezen of zelfs maar onder ogen gekregen? En welke arts heeft zich verdiept in de inhoudsstoffen van vaccins en is bereid de vermoedens van ouders serieus te nemen? Het zijn er bedroevend weinig. Men blijft volhouden dat ‘het’ niet kan omdat het heel goed onderzocht is, maar waar is het onderzoek dat bewijst dat vaccins veilig zijn??? Tot op heden zijn de artsen en specialisten zijn niet in staat om ouders die daarom vragen ‘double blind, randomized, controlled’ wetenschappelijk onderzoek dat zou moeten bewijzen dat vaccins v.e.i.l.i.g. zijn te overleggen.

 

 

Struisvogelpolitiek

Omgekeerd evenredig met de mate waarin het gevaar van een ‘epidemie’ – lees: heersende kinderziekte of griep opgeblazen wordt tot een ‘levensbedreigende situatie’, wordt het risico van de stoffen die dag in dag uit bij onze baby’s ingespoten worden geminimaliseerd tot ‘onmogelijk’.

Drie experts hebben in het televisieprogramma ‘Dossier Eenvandaag’ ³ bijvoorbeeld verklaart dat zo’n 20% van de door het bedrijf Terumo gefabriceerde vaccinspuiten het uiterst giftige Bisphenol A lekken, maar:

“De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) heeft laten weten dat er ‘tot nu toe geen signalen of meldingen zijn binnengekomen over mogelijke problemen met deze injectienaalden’. De inspectie zegt dat het de informatie van het tv-programma ‘uiterst serieus’ neemt. Maar tot nu toe is er volgens de inspectie geen reden de naalden terug te roepen.”

‘Uiterst serieus’??? ‘Geen signalen of meldingen binnengekomen’???? Er wordt niet geluisterd naar de signalen en meldingen die ouders dag in dag uit op consultatiebureaus, in huisartsenpraktijken en ziekenhuizen afgeven!!!

De zorg voor een kind met een aandoening, de zoektocht naar feiten en verklaringen en een persoonlijk, vaak zeer emotioneel verwerkingsproces maken dat ouders van kinderen met vaccinatieschade het druk hebben. Het is zeer begrijpelijk dat de meesten het opgeven om onwillige medici te informeren. Dat zou ook een taak moeten zijn van de overheid. Waar zijn de maatregelen van de overheid om ervoor te zorgen dat de blinde vlekken van artsen opgeheven worden? Die zijn er niet. De praktijk laat zien dat de overheid uitermate pro-vaccins is. In de politieke arena gaan economische belangen voor gezondheid en milieu.

 

 

Hoe kan het dat artsen en specialisten geen vaccinatieschade tegenkomen?

Er wordt gebruik gemaakt van een ‘passief surveillance systeem’ – met andere woorden het melden van bijwerkingen is geheel vrijblijvend. Om een beter beeld te krijgen van vaccinatieschade is nodig dat artsen en specialisten geïnformeerd worden over de schadelijke ingrediënten in vaccins en systematisch en herhaaldelijk geïnstrueerd worden om de verhalen van ouders uiterst serieus te nemen. Anders worden vaccinreacties sowieso vaak niet gemeld. En verder is het nodig dat artsen en specialisten hun expertise bundelen met die van een chemicus. En dat men om te beginnen in elk individueel geval uitsluit dat de klachten van het betreffende kind niet simpelweg veroorzaakt worden door de werking van de chemicaliën.

Regulier onderzoek vindt plaats onder de lantaarnpaal. Als je zoekt op het gebied van het zenuwstelsel krijg je informatie over het zenuwstelsel, als je onderzoek doet op het gebied van de genen krijg je informatie over de genen. Er worden ‘betere’ en ‘eerdere’ diagnoses gesteld en steeds vroeger en steeds meer medicijnen voorgeschreven, maar verbanden worden niet gelegd en oorzaken niet weggenomen. Tenzij de ouders zelf de sleutel vinden.

Nicole: “Na het ontstoren van de vaccins zijn we er helemaal mee gestopt. We eten zo veel mogelijk biologisch en we nemen niet meer klakkeloos aan dat wat medici zeggen moet of zelfs waar is”.

Moge het filmpje over het ontstaan en herstel van de vaccinatieschade van Ryan vele ouders aan het denken zetten.

 

 

 
Bronnen:
1. www.telegraaf.nl/watuzegt/23921949/__Vaccineren_moet_vrije_keuze_blijven__.html
2. www.rivm.nl/Documenten_en_publicaties/Algemeen_Actueel/Uitgaven/Preventie_Ziekte_Zorg/Bijsluiters/Bijsluiter_Infanrix_Hexa_DKTP_Hib_HepB
3. http://tvblik.nl/eenvandaag/dossier-4