Deze prachtige toespraak van Mordechai Krispijn kan ons allemaal helpen in de realiteit te staan – en tegelijkertijd in liefde. Laat u inspireren!
“We stonden 3 oktober op een bijzondere plek. De Dam van Amsterdam. Als jij je ooit hebt afgevraagd hoe het kon dat zo weinig mensen iets deden in 40-45, toen velen, vooral uit Amsterdam werden afgevoerd. NU WEET JE HET.
En ik begrijp het. De situatie is niet 1:1 te vergelijken. Wij, de Joden, werden toen uitgesloten om wie wij waren. Nu worden wij, die niet gevaccineerde uitgesloten om wat wij vinden. Toen was er een buitenlandse bezetter die gewapend het land was binnen gevallen. Nu is het onze eigen overheid. Je mag jezelf de vraag stellen wat erger is.
En nee, ik heb het niet over de vervolgingen en de deportaties. Natuurlijk niet. Dat hoeft ook niet. Ik heb het over de uitsluiting van een deel van de samenleving.
De verhalen van familieleden die de oorlog overleefden zal ik nooit vergeten. Zo vertelde een van mijn tantes die de oorlog overleefde hoe het begon. Zo werd het op 15 september 1941 Joden verboden om cafés, restaurants, parken en bioskopen in te gaan. Haar vader mocht op een bepaald moment niet meer ondernemen. Dat was verboden. En zo zag hij zich genoodzaakt te gaan handelen in voedselbonnen. En hij werd verraden. Door een landgenoot.
75 jaar lang stonden onze ministers, onze Joodse organisaties en het Koningshuis, op de dam, te verkondigen dat het nooit meer mocht gebeuren, dat we het nooit mochten vergeten.” – Mordechai Krispijn