Een Engelse journalist van de BBC schreef een artikel getiteld het ‘Covid Estrangement Syndrome‘, met andere woorden de gewaarwording dat we van elkaar vervreemden in onze gezinnen, families en vriendenkringen als gevolg van het Covidbeleid. En hij verbaasde zich daarbij ook over de autoritaire wereld die zich in ons leven binnendringt. Hoewel de reis van iedereen verschillend is, hebben we gemerkt dat het thema van “verwijdering” herkenbaar is. Misschien inspireert dit artikel u om er even bij stil te staan hoe dat in uw leven speelt.
Covid Estrangement Syndrom”
Charlie Walsham
Nu de derde verjaardag van de eerste nationale lockdown in UK nadert, hebben de uitgelekte What’s App-berichten van Matt Hancock, voormalig minister van Volksgezondheid in Engeland, inzicht verschaft in de grillige reactie van de regering op de “crisis”. Ik (CW) betrap mezelf erop dat ik mijn acties tijdens de pandemie analyseer, samen met het gedrag van de mensen in wat ik vroeger als mijn politieke stam beschouwde.
Dergelijke overpeinzingen komen regelmatig voor omdat ik herstellende ben van een aan het coronavirus gerelateerde aandoening die geen officiële benaming heeft gekregen van de WHO, maar die ik het Covid Estrangement Syndrome – het Covid Verwijdering Syndroom noem. Deze identiteitsziekte laat de patiënten verbijsterd en gedesoriënteerd achter – hun gedachten schommelen tussen de vrees dat ze hun verstand hebben verloren – en de overtuiging dat ze volkomen gezond zijn, maar dat iedereen om hen heen volledig ontspoord is. De infectie kan leiden tot vervreemding van familie en vrienden. De enige bekende behandeling is een zelf toegediend psychologisch programma van moedwillige dissociatie met de gebeurtenissen van de pandemische jaren.
Mijn persoonlijke verhaal over CES is typerend. Vóór Covid was ik een volledig betaalde linkse liberaal, die mee knikte met de tirades op praatprogramma’s over Brexit en onze egoïstische Tory-overheersers. Ik kan dus wel zeggen dat ik geen grote fan was van Boris Johnson, al voor hij op 23 maart 2020 op onze televisieschermen verscheen om het volk te vertellen dat we allemaal thuis moesten blijven.
Mijn werkgever, de BBC was veranderd in een Covid Lockdowns propaganda machine
Terwijl ik keek naar een man die ik beschouwde als een narcistische dreumes die probeerde zijn gebruikelijke lachende gelaat te veranderen in een plechtig masker als de gelegenheid daarom vroeg, vervloekte ik hem en zijn regering om hun trage optreden. Waarom had de premier belangrijke vergaderingen gemist? Waarom waren niet alle internationale vluchten aan de grond gehouden? Waarom werden er niet meer mensen getest? Hoe had het zover kunnen komen? Ik bleef op één lijn met mijn politieke pro-EU stam die dezelfde schijnbaar onontkoombare conclusie had getrokken als ik: Boris was een onnozele dwaas wiens geklets over “kudde-immuniteit” zou leiden tot een apocalyptisch dodental. We hadden actie nodig: vastberaden, snel en ingrijpend. Ik wist niet dat ik deze mentaliteit spoedig zou verlaten en een grote intellectuele ommekeer zou ondergaan.
Als BBC-journalist was de onmiddellijke praktische impact van de lockdown op mijn leven eigenlijk nogal aangenaam. Hoewel mijn “broadcast critical” baan betekende dat ik nog steeds naar kantoor moest, werd mijn woon-werkverkeer naar het centrum van Londen een surrealistische bries van lege treinwagons en (aanvankelijk), enkele nieuwe Covid-gerelateerde reiskosten: een win-win.
Naarmate de eerste zes maanden van de pandemie vorderden, werd mijn stemming echter somberder. Ik dacht na over de voorspelbare gevolgen van lockdowns, social distancing en sluiting van scholen. Ik begon te zien dat de “remedie” erger was dan de ziekte. De regering volgde een weg die zou leiden tot ernstige economische onrust en littekens, tot achterstanden bij medische behandelingen, onnodige sterfgevallen door niet aan Covid gerelateerde oorzaken, en ingrijpende gevolgen voor het onderwijs en de geestelijke gezondheid van kinderen.
Het Covid Vervreemdings Syndroom begon wortel te schieten. Het drukte zwaar op mijn geweten dat mijn werkgever snel was veranderd in een propagandamachine voor Covid-beperkingen. In plaats van de autoritaire aard van de aanpak van het virus door onze regering aan te vechten, steunde BBC News alle beperkingen en riep de ministers op om nog verder en sneller te gaan. Collega’s die ik als vrienden beschouwde, werkten enthousiast mee aan deze aanpak. Mijn protesten werden weggewuifd of met minachting afgewezen.
Ook mijn liberale helden op de sociale media lieten me in de steek. Het werd duidelijk dat meelevend, zorgzaam, mensenrechten-minnend links alleen maar minachting en veroordeling had voor iedereen die afweek van hun simplistische lockdown-logica en fanatisme voor gezichtsbedekking.
Toen was er mijn familie. Ik herinner me dat ik op een pro-masker tweet van een bekende sportman, bekend om zijn modieuze liberale voorkeuren, reageerde met de sarcastische opmerking: “Wat is het volgende? Verplichte hazmat-pakken voor iedereen die zich buiten waagt?” Voor deze uiting van onenigheid stuurde een naast familielid me een scherpe berisping via een direct bericht. Covid Vervreemdings Syndroom begon zijn greep te verstevigen.
Waarom had mijn stam de waarden opgegeven waarvan ik dacht dat ze aan de basis lagen van haar credo?
Terwijl ik deze sombere nieuwe wereld probeerde te begrijpen, zocht ik naar mensen die op dezelfde golflengte zaten als ik: mensen die geloofden in vrijheid, privacy en medische autonomie; mensen die de geschiedenis hadden gelezen en hadden geleerd dat vrijheden die gemakkelijk worden opgegeven, vaak moeilijk terug te winnen zijn; mensen die zich zorgen maakten over de precedenten die werden geschapen door wetgeving die de regering in staat stelt bijna elk aspect van ons leven te controleren en in te perken. Ik ging op zoek naar andere stemmen in de media, las tijdschriften die ik eerder zou hebben afgedaan als rechtse onzin. Ik schreef zelfs een Brexit ‘harde kern’ kamerlid, die ik prees voor zijn vocale campagne tegen de onliberale aanpak van de pandemie door zijn partij. Toen ik zijn beleefde antwoord op mijn gloedvolle missive met vreugde las, besefte ik dat ik een volledig geval van het Covid Vervreemdings Syndroom had.
Hoe was dit gebeurd? Waarom had mijn stam de waarden waarvan ik dacht dat ze aan de basis lagen, opgegeven? Ik begreep dat velen van hen “het juiste wilden doen”, maar hoe kan het juist zijn oudere mensen jarenlang buiten de maatschappij te sluiten – en hen in veel gevallen te dwingen de laatste maanden van hun leven in een wanhopig zittend isolement door te brengen? Hoe kan het moreel zijn om een echtgenoot te beletten zijn stervende vrouw te zien? Hoe kan het ethisch zijn om welgestelde mensen te betalen om thuis te zitten terwijl de arbeidersklasse nog harder moet werken om ervoor te zorgen dat Amazon-pakketten en -bestellingen op tijd in de voorsteden van de middenklasse aankomen? Hoe kan het pleiten voor vaccinatiepaspoorten (een vorm van medische apartheid) iets anders zijn dan héél erg fout? Het leek steeds duidelijker dat mijn stam gek geworden was.
Of toch niet? Misschien waren ze niet gek, en was ik slecht. Misschien vond ik fouten bij mijn medereizigers omdat de pandemie mijn eigen tekortkomingen had blootgelegd. Kon het zijn dat ik gewoon niet genoeg om mijn medemensen gaf en mijn vrijheden belangrijker vond dan hun veiligheid? Was ik misschien te egoïstisch om de collectieve offers te brengen die nodig zijn om de gevolgen van de Covid voor de kwetsbaren te verzachten?
Ik stel mezelf deze vragen nog steeds, en ik ga de ongemakkelijke waarheden die in de antwoorden kunnen liggen niet uit de weg. Wat mijn tekortkomingen ook mogen zijn, ik kan niet anders dan concluderen dat mijn vroegere stam – de “progressieve”, “liberale” linkse partijen – een ijzingwekkend autoritaire benadering van Covid hebben gekozen zonder enige aandacht voor de gevolgen. Slechts weinigen hebben hun ongelijk toegegeven of berouw getoond. Daarom kan ik mezelf niet langer tot hun groep rekenen. Dus wat ben ik?
Ik lijd aan het Covid Vervreemdings Syndroom: politiek dakloos, wantrouwend tegenover iedereen die de gangbare verhalen kritiekloos volgt, maar evengoed bestand tegen absurde complottheorieën. Het is een vreemde en verontrustende plek waarin ik mijzelf bevind. Ik moet de gevolgen van de pandemie verwerken en op de een of andere manier vrede sluiten met de wereld.
Bron originele artikel: Covid Estrangement Syndrome
Vertaling: Door Frankema