“Searching for truth is like searching in a pitch dark black room for a black cat that isn’t there” ~ Søren Kierkegaard
Het is volgens mij niet makkelijk om ‘het’ te moeten weten. Ik voelde me er in ieder geval niet prettig bij toen ‘patiënten’ de verantwoordelijkheid voor hun genezing bij mij neerlegden. Ik heb een medische HBO-opleiding gedaan, maar die witte jas is vrij snel in de kast komen te hangen – en vergeeld – omdat ik op zoek ging naar ‘waarheid’.
Een interessante reis, maar de zwarte kat zit volgens mij nog steeds ergens in het licht naar me te loeren. Dat heb ik geaccepteerd; mijn onzekerheid heeft een plek gekregen en het zoeken is geleidelijk aan overgegaan in een soort oervertrouwen.
Gaan we naar links of gaan we naar rechts, doen we het wel of doen we het niet. Of we nu bewust of onbewust besluiten maakt niet uit.. het leven vraagt constant van ons dat we keuzes maken. Keuze’s die onze gezondheid ondersteunen – en onze kinderen vitaal en krachtig maken. En juist hier lijken artsen ons elke keer weer een oor aan te naaien. Hun ‘waarheid’ lijkt in ieder geval in de verste verte niet op de mijne.
Bestaat het eigenlijk wel? En wat is de waarde van een diploma? Laten zien dat je in staat bent een grote hoeveelheid informatie in je op te nemen – en dit op het juiste moment weer te kunnen reproduceren om een certificaat van ‘bekwaamheid’ te behalen? Zodat je denkt dat je het snapt? Niet meer hoeft te beseffen dat er een grens ligt aan je kunnen. En dat we er nog maar zo weinig van snappen? Mét of zonder diploma worden we geregeerd door natuurwetten die zo oneindig groots en intelligent zijn, dat we ze niet eens kunnen bevatten!
“Een certificaat is een papiertje dat je hebt gekregen van iemand die een certificaat heeft gekregen van iemand die een certificaat heeft gekregen van iemand die een certificaat kreeg, en dit allemaal binnen een papieren schijnwereld. De onzin ten top is ’s werelds standaard.”
.. mailde een bevriende arts me onlangs, en hij voegde daaraan toe:
“En op het moment dat je uit deze reeks stapt en opnieuw vrijheid mag ervaren, dán is het leven pas leuk aan het worden. Dat is wat ik verder wil leven en dat is wat ik wil zijn. En soms is het uitdagend of zelfs nog uitdagender dan eigenlijk leuk is, maar dat zij zo.”
Ouders zijn gewend dat hun vaccinatiekeuze in een hapklare brok aangeleverd wordt door ‘iemand’ die denkt dat hij ‘het’ weet en dit voorkauwt zodat er niet gekozen hoeft te worden. Terwijl de bedoeling natuurlijk is dat we op zélf op zoek gaan naar onze waarheid – of misschien nog beter – dat we eindelijk gaan beseffen dat we allemaal op zoek zijn naar onze waarheid. En dat dit een proces is dat voor sommigen zo gepiept is en voor anderen jaren duurt. Bravo voor de ouders die met hun harde werk bezig zijn met het vergroten van ons bewustzijn! In de onderstaande bijdrage vertelt Janneke hoe de zoektocht voor haar verlopen is.
Wat is waar?
Janneke vertelt: “Onze zoon was nog maar een paar uur oud, toen de kraamhulp constateerde dat hij waarschijnlijk allergisch was. Zijn vader en ik zagen het ook; de oogleden van onze baby waren zo opgezwollen dat hij ze niet kon openen, en de eerste dag van zijn leven heeft hij doorgebracht met komkommerschijfjes op zijn ogenleden.
De vader en ik waren zelf ook behoorlijk gevoelig: hij chronisch verkouden en als kind vaak last van zijn bronchiën en ik heb lang eczeem gehad. Na slechte ervaringen met hormoonzalf ben ik op reis gegaan langs alternatieve behandelaars, met een goed resultaat. Ik was helemaal ‘om’, en intussen zeer sceptisch geworden over reguliere geneeswijzen. Toch besloot ik – toen ons kind ook eczeem kreeg – de dermatoloog met een open houding tegemoet te treden. Deze kwam echter erg gesloten over; behandelde onze baby alsof het een voorwerp was en stuurde ons weg met hormoonzalf (een baby van 2 maanden oud!) en de opmerking dat hij er ‘rond zijn vijfde wel overheen zou groeien’.
Kort daarop besloten we naar een mesoloog te gaan – iemand waar ik zelf ook goede ervaring mee had – omdat het eczeem inmiddels behoorlijk ernstig was. Er werd met aandacht naar hem gekeken en met een test vastgesteld welke allergieën hij had. Onze baby kreeg homeopathische druppels en de mesoloog raadde ons met klem aan te wachten met vaccineren – in ieder geval tot zijn eczeem weg was. Dat was nieuw voor ons! We hadden daar nog helemaal niet over nagedacht.
Vanaf dat moment ben ik me gaan verdiepen in het onderwerp vaccinatie en er ging een wereld voor me open. Hoewel…, het voelde soms eerder als een beerput. Ik sloot me aan bij de NVKP en ging naar informatieavonden. Vond de informatie heel goed onderbouwd en kreeg veel eyeopeners, onder andere over de manipulatie van statistieken. Interessant…
Ik las verhalen over bijwerkingen en de link met autisme en ‘wiegendood’; verdiepte me in natuurlijke manieren om de weerstand te onderbouwen. Ik wilde deze kennis delen met iedereen – maar vooral met aanstaande en jonge ouders. Ik was behoorlijk fanatiek, wilde kinderen behoeden voor schade.
Gaandeweg ging ik het echter ook weer relativeren, ik las namelijk ook de artikelen geschreven over het nut van vaccineren en de wetenschappelijke onderbouwing daarvan. De twee visies spraken elkaar op alle punten tegen, en leken tegelijkertijd allebei even overtuigd van hun waarheid. Maar twee zulke verschillende waarheden konden toch niet allebei kloppen? Wat was nou DE waarheid? Ook ging ik het gevaar van vaccineren meer en meer relativeren door de kinderen in mijn omgeving, die alle vaccinaties hadden gehad (of meer, in verband met reizen), en nooit ziek waren – in tegenstelling tot onze zoon. Daarnaast had ik moeite met de complot-theorieën over vaccinatie die de ronde doen en die inspelen op angst; een techniek die ook vaak gebruikt wordt door het RIVM en andere instanties die de vaccinatiegraad op peil willen houden.
Ondertussen werd het moment van vaccineren steeds weer door ons uitgesteld, elke maand langer was mooi meegenomen. De arts van het consultatiebureau waar wij naar toe gingen gaf veel ruimte aan ons uitstelgedrag, maar niet inenten, daar stond ze niet achter. Wij waren op dat moment ook nog niet zo ver om het helemaal niet te doen. Uiteindelijk heeft hij met 1 jaar en 3 maanden 1 DTP-vaccinatie (zonder K), gekregen. Dat leek goed te zijn gegaan, hoewel er achteraf gezien wel degelijk bijwerkingen waren.
Ik ging verder met me verdiepen in de materie, en praatte veel met mijn vriend over mijn bevindingen. We vonden het best moeilijk. Toch heeft uiteindelijk ons gevoel de doorslag gegeven en het feit dat de ene ‘waarheid’ gepromoot en gesponsord wordt door de farmaceutische industrie, en de andere visie ondersteund wordt door een integere groep mensen die amper belang hebben bij hun boodschap, maar vooral kinderen en ouders willen steunen in een gezondere leefwijze.
Uiteindelijk hebben we besloten om onze zoon helemaal niet meer te laten vaccineren. Zijn eczeem is na 1 jaar over gegaan – een wonder volgens de consultatiebureau arts. Maar in die tijd hadden we allergene voeding weten te elimineren, goede (natuurlijke) zalf gevonden, homeopathie toegepast, hem zo weinig mogelijk in bad gedaan, ingebakerd, kleding van ongebleekte katoen aangetrokken en veel rust gegeven. En ik ben ervan overtuigd dat het niet-vaccineren ook een belangrijke rol heeft gespeeld in het ‘wonder’.
Ik kan nu zien hoe wij geïndoctrineerd waren met algemene ideeën over vaccinatie. Ik kan me nu niets meer voorstellen bij de angst die we in het begin hadden om af te wijken van het vaccinatieprogramma. Het voelde toen echt als een revolutionaire stap om niet in te gaan op de eerste uitnodiging van het consultatiebureau. De angst werd minder met de jaren en het vertrouwen steeds sterker. Zeker, hij is vaak ziek geweest, en ook behoorlijk ernstig. Als hij koorts had was het minstens 40 graden, en dan drie dagen lang. Hoe vaak heb ik wel niet met kloppend hart naast hem gezeten; de symptomen opzoekend in boeken en/of op het internet, bang dat het misschien toch wel eens ernstig kon zijn. Zeker in de tijd van de meningokokken-hype! Maar ik zag elke keer na ziekte dat hij een groeisprong had gemaakt en dat hij er met natuurlijke middelen door heen kwam en er sterker uit leek te zijn gekomen.
Ons is ooit voorspeld dat hij lange tijd hormoonzalf nodig zou hebben en dagelijks inhalers zou moeten gebruiken omdat hij waarschijnlijk astma zou krijgen. Hij zou zeker oorontstekingen krijgen, waarvoor antibiotica kuren nodig zouden zijn, en waarschijnlijk ook buisjes. En dat zijn amandelen geknipt zouden moeten worden stond al vast volgens een arts.
Uiteindelijk heeft hij één antibioticakuur gehad, vanwege longontsteking en verder helemaal niets – ook geen ingrepen. Hij heeft nooit oorontsteking gehad en zijn amandelen zitten er nog. Kerngezond durf ik hem niet te noemen (hij is nog steeds gevoelig voor bepaalde voeding en heeft regelmatig last van zijn bronchiën), maar wel oersterk en vol vertrouwen in het zelfgenezend vermogen van zijn lichaam!”
Over de auteur: Door Frankema is moeder van twee ongevaccineerde kinderen, schrijfster van ‘Vaccinvrij! – Ouders, artsen en wetenschappers over vaccins en vaccinvrij opgroeien’ en initiatiefneemster van de Stiching Vaccinvrij.