Als moeder van basisschoolkinderen léék het de afgelopen periode, als je jezelf een beetje voor de gek hield, alsof het hele corona circus jouw kleine kinderen oversloeg. Lees: het had nóg erger gekund. Want middelbare scholieren, die hadden het pas zwaar. De zorg, die waren overwerkt. De kwetsbaren van de samenleving, die hadden het pas moeilijk. Kleine kinderen in het buitenland die wél mondkapjes moesten dragen, dat was pas erg. Maar natuurlijk hebben ook onze kleintjes en basisschoolleerlingen ook hinder ondervonden van alle maatregelen, en van de collectieve angstzaaierij. Ze hebben vele hoogtijdagen, schoolfeesten en uitjes gemist. Ze hebben hun ouders bij het hek gedag moeten zeggen op de eerste schooldag, de eerste zwemles, de eerste hockeytraining. Wat nou zachte landing? Als je pas zes jaar oud bent is anderhalf jaar van je leven een heel groot deel. En inmiddels wordt de staat van paraatheid ook binnen de scholen, op de zwemles, de sportclubs en alle facetten van een kinderleven in rap tempo opgeschroefd.
Er moeten mondkapjes worden gedragen door ouders als ze de school willen betreden, mama mag je niet komen afdrogen of aanmoedigen met zwemles. Er gaan weer hele schoolklassen in quarantaine en kinderen worden weer onderworpen aan PCR-tests en desinfectie gel. Papa mag niet mee naar binnen in het clubhuis om na de wedstrijd limonade te drinken, papa mag niet eens meer langs de lijn staan. Opa en oma hebben geen QR-code dus kun je niet naar de bios. En een 13-jarige is óók een kleintje. En wat worden zij ook hard geraakt door dit beleid.
Het angstniveau moet, zal en gaat weer omhoog. Natuurlijk doet het wat met je als kind als je vaak alleen nog met volwassenen kunt communiceren via hun verschrikte oogopslag boven een mondkapje, je hun mimiek niet goed kunt inschatten, en niet goed verstaat wat er gezegd wordt. Als je onbewust voelt dat iemand stress heeft, een verhoogde hartslag en ademhalingsfrequentie. Zuurstofgebrek. En het doet ook wat met je als je als kleuter de hele tijd te horen krijgt dat je je handen stuk moet wassen, of overal te pas en te onpas desinfectie-gel op je tere kinderhuidje krijgt, zelfs op school. Dat je een gevaar vormt voor je opa en oma als je een keer hoest, dat je ze maar beter helemaal niet meer kunt zien of knuffelen. Of dat volwassenen van je weg deinzen als je een keer hoest. Dat je van je ouders een stokje super diep in je neus moet laten steken bij de GGD door een vreemd iemand in een plastic pak en masker omdat een kindje in je klas een snotneus had. Smetvrees, mensenvrees, hypochondrie, verlatingsangst: een hele generatie kleine en grote mensen heeft er in meer of mindere mate iets van meegekregen sinds het begin van deze hele corona periode. En poeh, wat heb ik het als moeder moeilijk met het navigeren door dit mijnenveld van informatie, meningen en maatregelen.
Als ouder met een kritische blik op het beleid is het echt heel ingewikkeld als je kind op school twee keer per dag het Jeugdjournaal moet kijken, terwijl ‘Nieuwsbegrip’ vol staat met je reinste vaccinatie propaganda en bijbehorende gekleurde vraagstelling. Het is zwaar als je kind achter rood/wit afzetlint moet spelen in het speelkwartier. Als er sprake is van een ‘mondkapjesadvies’ voor groep zeven en acht. Als je al anderhalf jaar niet de school in mag, alle verbinding met de school verliest, en niet eens weet hoe je zoon in groep drie erbij zit, of wat hij in zijn laatjes heeft liggen. Het doet me pijn, en het duurt maar voort. De ene lange bezorgde mail na de andere heb ik aan onze schooldirectrice en de juffen van mijn kinderen gestuurd om ze mee te nemen in mijn zorgen en overpeinzingen. En gelukkig heb ik daar heel fijn contact over gehad, en ik heb ook de indruk dat het meegenomen werd in het beleid van de school.
Ik heb er met mijn eigen kinderen altijd open gepraat, en we maken er met elkaar het beste van. En thuisonderwijs heeft mij vele inzichten gegeven. Hoe vind je als ouder de optimale balans tussen je kinderen vertellen wat er speelt – en ze in een onschuldige, liefdevolle wereld laten opgroeien? Tussen het goede voorbeeld geven door op te staan voor je rechten – en je kinderen deel te kunnen laten nemen aan hun leventje, inclusief school, vriendjes, uitjes, en sport?
En dit alles valt in het niet bij wat ons wellicht nog te wachten staat en wat met een kind in groep acht al de actualiteit vormt: het vaccineren van kinderen tegen een ziekte waar ze zelf een verwaarloosbaar klein procentje gevaar van kunnen verwachten. Het begon met ‘Nieuwsbegrip’, dat z’n boekje op alle fronten te buiten ging toen het onderwerp was: de eerste gevaccineerde persoon van Nederland. Waar ‘Nieuwsbegrip’ in z’n planning even geen rekening mee gehouden had, was dat dit verhaal precies behandeld werd tijdens de tweede lockdown voor schoolkinderen, en dat alle geïnteresseerde ouders dus konden meelezen welke desinformatie en suggestieve vragen er op hun kinderen werden afgevuurd. Wake up call voor mij en vele ouders met mij.
Vervolgens werden in het afgelopen voorjaar alle docenten die dat wilden gevaccineerd tegen covid-19. Normaal gesproken zou je denken dat dit een medische privé-kwestie betreft, maar mijn kinderen waren hierdoor soms eerder vrij en wisten precies welke juf of meester wanneer prik één en twee zouden krijgen. Ik vond dat allemaal nogal vreemd. En de prikpropaganda sluipt zich al een weg in het leven van de kleinsten, zelfs via bijvoorbeeld het Sinterklaasjournaal en Sesamstraat. Niets lijkt meer heilig, en let op: dit is nog maar het begin.
Inmiddels zit mijn oudste kind in groep acht en worden haar klasgenoten om de beurt twaalf en rennen ze om het hardst naar de priklocatie voor hun Covid-vaccinatie. Omdat ze erbij willen horen, geconditioneerd zijn dat ze zo een bijdrage leveren aan het collectief, of omdat ze simpelweg en logischerwijs zwichten voor de chantage van de QR-samenleving?
Mijn hart huilt.
Waarom worden deze kinderen ingespoten met een middel waarvan ze geen enkel gezondheidsvoordeel hebben, en waarvan de gezondheidsnadelen al reeds op de korte termijn schrikbarend oplopen? Waarvan niemand de lange termijn schade überhaupt kán weten. Een middel dat ze onderaan de streep dus per definitie meer nadeel dan voordeel oplevert. Waarom? Zijn we dan zo geconditioneerd dat vaccineren de heilige graal is, dat het veilig en effectief is, dat een witte jas of politicus op televisie altijd gelijk heeft? Ik vrees van wel.
Maar ik heb tegelijk de hoop dat een eventuele volgende stap in deze stoomwals aan corona-maatregelen – het vaccineren van de categorie 5-11-jarigen – een hoop mensen wel aan het denken zal zetten. Het Europees Medicijn Agentschap heeft dit voorstel nu klaarleggen ter beoordeling. En in de Verenigde Staten is het recent goedgekeurd onder noodlicentie en is men recent gestart met het vaccineren van deze groep 5-11-jarigen. Waarom moet een jong kind zichzelf überhaupt opofferen voor de kwetsbare groepen? De groepen die zichzelf bovendien allemaal hebben kunnen laten vaccineren als zij dat wilden? Is het om deze kwetsbaren te beschermen met de utopie van groepsimmuniteit via vaccinatie? Iets waarvan we inmiddels wel kunnen zeggen dat dit totaal niet het geval blijkt te zijn? Of is het omdat kinderen via die vaccinatie ‘vrijheden’ kunnen verdienen, zoals het recht om naar school, naar de sportclub of de bioscoop te mogen gaan? Chantage dus.
Gaat dit niet lijnrecht in tegen de rechten van kinderen, die in internationale verdragen zijn vastgelegd? Zullen wij als bezorgde ouders op gaan staan voor de veiligheid en de rechten van onze kinderen? We weten namelijk niet wat de Covid-injectie met deze kinderen zal doen in de toekomst. Niemand weet dat. Zorgen over de vruchtbaarheid, problemen met het immuunsysteem, kanker, orgaan-falen en hartproblemen zijn slechts het topje van de ijsberg? Niemand weet precies wat de injectie deze en de volgende generaties op lange termijn gaat brengen. De data is er simpelweg nog niet.
De data over de korte termijn geven helaas weinig hoop dat het wel mee zal vallen. En er is al gebleken dat Pfizer met de onderzoeksgegevens gesjoemeld heeft. Verrassend. Ondanks het feit dat je hier in de reguliere media weinig over hoort liegen de cijfers van diverse overkoepelende instanties die bijwerkingen registreren, zoals Vaers en Eudravigilance, er niet om. Jonge mensen met hartfalen en hartontstekingen, menstruatieproblemen, neurologische schade en auto-immuunreacties. Gaan we nu met z’n allen kijken en afwachten wat er bij de kleinsten gaat gebeuren? Zouden het bij hen ook veel hartontstekingen en hartinfarcten zijn, of dit keer iets anders? En dat allemaal voor een ziekte waar ze zelf nul schade door oplopen? Dan is iedere dode of gewonde met vaccinatieschade er toch automatisch eentje te veel? Gaan we over een tijdje ook met een verbaasde blik wegkijken van de CBS-cijfers van exponentieel stijgende oversterfte van onze kinderen, net zoals we dat nu ook al doen met betrekking tot de cijfers van jongvolwassenen sinds deze zomer? Waarom is dat geen voorpaginanieuws, maar iedere hoogbejaarde coronadode wel?
De basisprincipes ‘Primum, non nocere’, vertaald: ‘als eerste, niet schaden’ en ‘In dubio abstine’, oftewel ‘bij twijfel niet doen’, zijn deel van de originele eed van Hippocrates. Ik hoop dat de artsen, beleidsmakers, journalisten en vooral de ouders van alle kinderen deze afwegingen ten alle tijden vers in hun achterhoofd willen houden. En dat zij hier een keiharde grens gaan trekken. Lieve ouders, spreek je uit en kom op voor je kinderen. Er is niets of niemand anders die dat voor hen doet.
Annemarijn – een bezorgde, liefdevolle, en strijdbare moeder
Voor verdieping en contact ga naar: Wij de ouders