Op 29-06-20 stuurt staatssecretaris Paul Blokhuis een vervolgbrief naar de Tweede Kamer getiteld: Kamerbrief Aanbieding Vaccinatiegraadrapport 2019 en Voortgang ‘Verder met vaccineren’.[1] Sinds de aankondiging van Blokhuis op 25-06-18 waarin hij voor het eerst mededeelde dat de vaccinatiegraad in Nederland licht was gedaald heeft de staatssecretaris op gezette tijden de Tweede Kamer geïnformeerd over de stand van zaken.
Wij zouden graag willen weten hoeveel miljoenen euro’s belastinggeld er zijn besteed aan “het verbeteren van de voorlichting”. Maar ondanks alle (media)-campagnes, voorlichting op scholen, de denktanks, de instructies voor CB-artsen etc. etc. – heeft noch het RIVM, noch Paul Blokhuis antwoord kunnen geven op de volgende twee vragen:
1. Waar is de wetenschap die bewijst dat het RVP veilig is?
2. Wat zijn de zogenaamde “misvattingen” die door de stichting Vaccinvrij zouden worden verspreid?
Het gevolg is uiteraard dat het wantrouwen door het holle: “vaccins zijn veilig” (en dat moeten jullie maar van ons aannemen), en “iedereen die kritisch nadenkt of vragen stelt over het RVP verspreidt misvattingen” alleen maar toeneemt.
Kunnen we politici en overheidsinstanties vertrouwen?
De COVID-crisis heeft veel angst gegenereerd die naar later bleek ongegrond was. Het heeft het vertrouwen in de media die, zoals Pieter Blok, hoofdredacteur van de Volkskrant stelt: “met één mond spreken”, een flinke deuk gegeven. Het heeft het vertrouwen in het RIVM/ OMT, die weigeren transparant te zijn over de wetenschap die de maatregelen zouden moeten kunnen onderbouwen, een flinke deuk gegeven. En het heeft het vertrouwen in politici die, zoals zij op film verklaard hebben: “nooit nagedacht hebben over vaccinveiligheid” eveneens een flinke deuk gegeven. Kunnen we politici überhaupt vertrouwen als het gaat om vaccins?
Paul Blokhuis stelt in zijn kamerbrief – 1:
“Zoals vermeld aan uw Kamer op 3 juni jl., was er ten tijde van het begin van de crisis een terugloop van ongeveer 5% ten opzichte van vorig jaar te zien in de deelname van zuigelingen aan het RVP.”
“Ik heb vanuit het RIVM en de JGZ (red: Jeugdgezondeheidszorg) vernomen dat deze daling in deelname – die dankzij de enorme inzet van de JGZ beperkt is gebleven – inmiddels is verminderd doordat kinderen op een later moment alsnog worden gevaccineerd.” (let op de formulering: niet ‘ZIJN’ gevaccineerd, maar het IS verminderd doordat ze nog ‘WORDEN’ gevaccineerd.)
Paul Blokhuis stelt in zijn kamerbrief – 2:
“Het RIVM meldt dat de landelijke vaccinatiegraad voor het eerst sinds vijf jaar licht is gestegen. Dit is goed nieuws: na jaren van een dalende vaccinatiegraad was er vorig jaar al sprake van een stabilisatie. De vaccinatiegraad van BMR (bof, mazelen en rodehond) en MenACWY bij zuigelingen (geboortecohort 2017) is met respectievelijk 0,7 procent en 0,6 procent gestegen ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. De vaccinatiegraad voor deze prikken komt daarmee boven de 93% op 2-jarige leeftijd (respectievelijk 93,6% en 93,2%). Bij de HPV-vaccinatie zagen we in het afgelopen jaar een stijging van 7,5%: meer dan de helft van de meisjes geboren in 2005 (53%) werd tegen baarmoederhalskanker gevaccineerd.”
De vaccinatiegraad was volgens het RIVM een paar jaar met een half procent gedaald en is nu weer gestegen tot (bijna) het oude niveau. En de daling van 5% is met een paar maanden weggewerkt, terwijl het vertrouwen maar blijft afbrokkelen. Moeten we dat geloven?
De vaccinatiegraad van 92%-94%
Al vanaf het begin van het RVP, eind jaren ’60 is de vaccinatiegraad bijna continu tussen de 92% en 94%, en dat bevreemd ons.
Ik (DF) heb 23 jaar geleden ervoor gekozen om onze kinderen niet te laten vaccineren. De vaccinatiegraad was toen 92%-94%. Hetzelfde als nu, meer dan 20 jaar later. Maar 23 jaar geleden bestond het woord: ”twijfelaars” zelfs nog niet eens. Wat de arts zei, dat deed men. Het gesprek over vaccineren, laat staan dat vaccins bijwerkingen zouden kunnen hebben leefde niet in de maatschappij. Jarenlang ben ik het land doorgetrokken om lezingen te geven over wat er in onze kinderen wordt ingespoten, en het ontbreken van onafhankelijk wetenschappelijk bewijs dat dit veilig is. En jarenlang heb ik van ouders met kinderen met vaccinatieschade moeten horen zeggen: “Ik heb er nooit over nagedacht, ik heb het gewoon gedaan”. “Had ik het maar geweten, maar Iedereen deed het, en ik dacht dat het moest” etc. etc. De algemeen geaccepteerde waarheid was dat artsen ‘het’ wisten, want die hadden ervoor gestudeerd, en dat de overheid het beste met de bevolking voor had.
Maar gaandeweg bleek dat er ‘iets’ niet klopte, want de verhalen over vaccinatieschade begonnen te circuleren onder de bevolking. Niet één verhaal, maar duizenden. En weer, het heeft jaren geduurd totdat het aantal schrijnende gevallen van vaccinatieschade zo groot werd dat ouders begonnen te twijfelen of ze dit überhaupt wel wilden. Het gesprek over risico’s van de vaccineren kwam op gang en de groep ouders die het RIVM, en de door het RIVM geïnformeerde journalisten en CB-artsen niet meer klakkeloos geloofde groeide. De groep bewuste, goed geïnformeerde ouders werd zo groot dat zij niet langer genegeerd kon worden, maar alleen nog onder het label “antivaxxer” weggezet als “wetenschapsontkenners” of andere onzin.
Op 14-06-2019 publiceerde het AD het volgende artikel:
Eén op de drie ouders vertrouwt info RIVM over inenten niet
“Meer dan een derde van de ouders met jonge kinderen heeft geen vertrouwen in de informatie van de overheid over de noodzaak van inenten.”
“Ouders vinden de informatie van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu over inenten onvolledig en twijfelen aan de onafhankelijkheid van het instituut. Veel jonge ouders gaan daarom zelf op zoek naar antwoorden op hun vragen over vaccineren. Dat leidt vaak tot meer verwarring en twijfel. Dat blijkt uit onderzoek van het EenVandaag Opiniepanel onder ruim 32.000 mensen.” – AD2
Zelfs als we ervan uitgaan dat de helft van deze ouders door de “betere voorlichting” – die helaas de ouders niet voorlicht over de ingrediënten van vaccins, noch met goed wetenschappelijk onderzoek de angst voor bijwerkingen kan weerleggen, in combinatie met de eindeloze mediacampagnes die hameren op “gevaar” – de ouders ertoe beweegt om het toch maar te doen, dan lijkt het hoogst onwaarschijnlijk dat de vaccinatiegraad weer gestegen is tot haar vastgeroeste 92% – 94%.
En dat zou betekenen dat we bij deze de bevestiging krijgen dat het RIVM inderdaad niet te vertrouwen is.
Bronnen:
1. https://www.rijksoverheid.nl/documenten/kamerstukken/2020/06/29/kamerbrief-aanbieding-vaccinatiegraadrapport-2019-en-voortgang-verder-met-vaccineren
2. https://www.ad.nl/binnenland/een-op-de-drie-ouders-vertrouwt-info-rivm-over-inenten-niet~ade79be1/
Over de auteurs:
Ellen Vader maakt deel uit van het kernteam van Vaccinvrij en is moderator van de FB-groep van Vaccinvrij
Door Frankema is moeder van twee ongevaccineerde, inmiddels volwassen kinderen, schrijfster van het boek ‘Vaccinvrij – ouders, artsen en wetenschappers over vaccins en vaccinvrij opgroeien’, en initiatiefneemster van de stichting Vaccinvrij.