Sharyl Attkisson is vijfvoudig winnares van de prestigieuze “Emmy Award” voor de beste TV-programma’s, schrijfster van verschillende best-sellers en host van ‘Full Measure with Sharyl Attkisson’, een “zondagochtend” show over politieke onderwerpen. In het onderstaande artikel geeft zij haar mening over de vooringenomenheid in de media. Het artikel is geschreven door dr. Joseph Mercola en eerder gepubliceerd op www.drmercola.com
De onderstaande bulletpoints geven aan waar dit artikel over gaat.
• In de jaren vijftig voerde de CIA een geheime campagne genaamd ‘Operation Mockingbird’ uit, waarin ze journalisten rekruteerden als middel om propaganda te verspreiden, en hoewel de campagne officieel eindigde in de jaren zeventig, zijn er aanwijzingen dat het project nooit echt is gestopt.
• In haar boek ‘Slanted: How the News Media Taught Us to Love Censorship and Hate Journalism’, behandelt Sharyl Attkisson een van de meest urgente kwesties van onze tijd: mediavoorkeur en de achteruitgang van objectieve journalistiek.
• Multinational bedrijven, en de farmaceutische industrie in het bijzonder, oefenen een sterke invloed uit op inhoud die welgevallig is met hun specifieke interesses. En daar reclame voor geneesmiddelen een belangrijke inkomstenstroom is voor mediabedrijven, werd en wordt hun berichtgeving over gezondheid en geneeskunde steeds meer bevooroordeeld.
• Big Tech-bedrijven zijn ook meesters in het censureren van alles wat hunzelf of hun technocratische bondgenoten zou kunnen schaden.
• Op het gebied van gezondheid heeft de COVID-19-rapportage censuur en mediamanipulatie naar nieuwe hoogten gebracht. Alle sociale mediaplatforms censureren openlijk afwijkende opvattingen over het virus, met name de oorsprong en behandeling ervan. Zelfs geprezen doctoren en wetenschappers zijn afgewezen omdat ze tegen het gewenste verhaal van de Wereldgezondheidsorganisatie in spraken.
Sharyl Attkisson over de vooringenomenheid van de media
Dr. Joseph Mercola
Sharyl Attkisson is een bekroonde onderzoeksjournalist. Haar nieuwste boek: ‘Slanted: How the News Media Taught Us to Love Censorship and Hate Journalism’, is uitgekomen op 24 november 2020.
In dit boek, haar derde, behandelt ze een van de meest urgente kwesties van onze tijd: vooringenomenheid in de media en de achteruitgang van objectieve journalistiek – een onderwerp waarmee ze uit eerste hand ervaring heeft.
Attkisson, voormalig presentator bij CNN en CBS News, produceert nu haar eigen nieuwsprogramma zondags op televisie, ‘Full Measure’, evenals twee podcasts: ‘Full Measure After Hours’ en ‘The Sharyl Attkisson Podcast’, waarin ze oog heeft voor die verhalen die bij onze mainstream media niet meer aan bod komen.
De media valt door de mand
Propaganda via de media is zeker niet nieuw. Al eind 40-er jaren, 1 voerde de CIA een goed gedocumenteerd, maar op dat moment geheime campagne onder de naam ‘Operation Mockingbird’ uit, waarin ze journalisten wierven die propaganda konden verspreiden en het nieuws tendentieus konden weergeven. Hoewel het programma altijd in de verleden tijd wordt genoemd, omdat het in de jaren zeventig zou zijn beëindigd, wijst alles erop dat het nooit echt is gestopt.
“Er zijn allerlei manieren waarop de Intel-gemeenschap het nieuws heeft en kan manipuleren” , zegt Attkisson , “maar we bereikten een nieuw niveau in 2016, 2017, omdat ze niet eens meer in ons oor hoeven te fluisteren om ons dingen te melden. We hebben ze nu gewoon ingehuurd. Dat wil zeggen, Brennan, Clapper, Comey – allemaal gerekruteerd als consultants. Ze werden rechtstreeks op het nieuws uitgenodigd.”
Er worden heel veel anomieme bronnen gebruikt. En van de dagelijkse propaganda die ze ons voorschotelden, bleek een groot deel apert onjuist te zijn, met name in de verhaallijn over Trump met betrekking tot Rusland.
Elke dag kregen ze zendtijd, zelfs nadat was bewezen dat ze ongelijk hadden… En twee jaar sinds het verspreiden van deze foutieve informatie, worden ze nog steeds geraadpleegd door de media. Ze worden nog steeds ingezet. Het is zo gemakkelijk voor een Intel-operatie als ze de media willen gebruiken voor welk doel dan ook…
Ik ben er van overtuigd dat er lopende propaganda-campagnes zijn die vandaag de dag nog steeds voortduren. Wellicht afzonderlijke operaties door inlichtingendiensten en functionarissen om het nieuws te manipuleren, en zeker dingen op een bepaalde manier laten rapporteren om te proberen bepaalde resultaten na te streven. Deze politiek vindt hier in Amerika plaats, en ook internationaal.”
‘Het Grote Geld’ beïnvloedt het nieuws ook
Multinationals, in het bijzonder de farmaceutische industrie, oefenen ook een vergelijkbare mate van invloed uit op elke inhoud die strookt met hun specifieke belangen. In 1996 wordt de rechtstreeks op de consument afgevuurde reclame legaal, en aangezien reclame voor geneesmiddelen een belangrijke inkomstenstroom is voor mediabedrijven, wordt de berichtgeving over gezondheid en geneeskunde steeds meer bevooroordeeld.
De reden is simpel. Ze kunnen het zich niet veroorloven om ‘in de hand te bijten die hen voedt’. Als de adverteerder niet wil dat het publiek op de hoogte is van een bepaalde bevinding, kan hij vrij makkelijk de berichtgeving beïnvloeden; hij hoeft alleen maar te dreigen zijn advertenties in te trekken, hetgeen natuurlijk gelijk consequenties heeft voor de inkomsten van het mediabedrijf.
Farmaceutische bedrijven zijn ook belangrijke sponsors van medisch onderwijs geworden; dus wordt aan artsen geleerd om medicijnen voor te schrijven voor alle kwalen, maar ze krijgen geen onderwijs over de bijwerkingen en nadelen van die medicijnen.
Tegenwoordig controleert de farmaceutische industrie ook factcheckers (feiten-controlerende organisaties) zoals NewsGuard, die wordt gefinancierd door Publicis, die op haar beurt weer geld ontvangt van farmaceutische bedrijven. Hoe kunnen ze aangezien ze allemaal eten uit de Big Pharma-trog, objectief blijven bij het controleren van de feiten? De realiteit laat ons zien dat ze dat niet kunnen omdat ze niet objectief zijn.
Big Tech – Master Manipulators of Minds
Big Tech-bedrijven zijn natuurlijk ook meesters in het censureren van alles wat zichzelf of hun technocratische bondgenoten zou kunnen schaden. Als slechts een van de talloze voorbeelden: u kunt niet langer een link naar Mercola.com op Twitter plaatsen.
In eerste instantie voegden ze een onjuiste waarschuwing toe waardoor het leek alsof mijn site (drmercola.com) gevaarlijke malware bevatte wanneer lezers op een geplaatste link zouden klikken. Na een tijdje blokkeerden ze zelfs simpelweg de mogelijkheid om links naar onze site te plaatsen.
“Dit begon, en ik traceerde dit in mijn tweede boek, ‘The Smear’, tot Media Matters die dit veroorzaakten toen deze linkse propagandagroep die Hillary Clinton, en Barack Obama steunden, maar een grote lasterorganisatie is” zegt Attkisson. “Ze erkenden dat ze naar Facebook gingen, om hier te spuiten rond de tijd dat ze zich zorgen maakten dat Donald Trump zou worden gekozen.”
“Ze voelden echt dat het enige wat hem een voorsprong gaf, zijn bereik op sociale media is – en dat geloven ze nog steeds. Ze probeerden een manier te bedenken om te controleren, met het soort sociale media en nieuws dat mensen konden krijgen, dus Media Matters lobbyde op Facebook en probeerde FB te overtuigen – en dat lukte met succes – om een geheel nieuwe rol op zich te nemen. Een rol waar nooit iemand om had gevraagd.”
“We vragen er niet om dat onze informatie verzameld wordt. Dat was een zogenaamde eis die werd gecreëerd door de propagandisten die de informatiestroom onder controle willen hebben. Ze moesten ons laten denken dat we een derde partij nodig hadden om in te grijpen en ons te vertellen wat we moesten denken en de informatie te sorteren … Het bestrijden van “nepnieuws”, de feiten-controle, wat meestal nep-feitencontrole is, wat betekent dat het niet een integere poging is om onjuist nieuws te bestrijden, maar neerkomt op propaganda- en censuur.”
em>”We hebben het zien exploderen bij de aanvang van de 2020 verkiezingen, toen sociale-mediabedrijven, derde partijen, academische instellingen en NewsGuard, druk bezig waren met “het tegengaan van nepnieuws”. Maar ze worden natuurlijk allemaal ondersteund door bepaald geld en speciale belangen. Ze zijn niet meer in staat om de feiten te controleren dan de eerste de beste persoon die je op straat tegenkomt.”
“Ze hebben specifieke belangen. Ze zorgen ervoor dat bepaalde dingen niet worden gezien, zelfs als ze waar zijn. En ik denk dat dit de meest ernstige bedreiging is waar ik momenteel tegenaan loop binnen onze mediaomgeving.”
“Ik ben bang dat onze kinderen hun kinderen over een tijdje zullen vertellen dat je vroeger het internet op kon gaan en de meeste informatie kon vinden die je wilde. Nu worden we steeds meer alleen gewezen op datgene wat zij, mensen met die controle over de informatie, willen dat we te zien krijgen.”
Presidentiële behandeling krijgt een nieuwe betekenis
In haar boek besteedt Attkisson ook een heel hoofdstuk aan het ontleden van de zeer bevooroordeelde behandeling van president Trump, en hoe de media, naar eigen zeggen, de traditionele journalistieke ethiek hebben opgeschort, simpelweg omdat ze hem als “gevaarlijk” beschouwen.
“Daarom hoef je blijkbaar niet de normale regels en richtlijnen te volgen als het gaat om eerlijke en nauwkeurige rapportage, wat volgens mij een van de meest absurde dingen is die ik ooit in mijn leven heb gehoord van iemand in ons beroep, omdat juist precies die normen bestaan zodat we over iedereen op dezelfde manier rapporteren”, zegt ze.
“Met andere woorden, dezelfde normen gebruiken, of we ze nu leuk vinden of niet. Vooral als we de kandidaat niet leuk vinden of het niet eens zijn met de kandidaat, dan worden de normen het belangrijkst. Maar je hoeft bijvoorbeeld alleen maar naar Politico (persbureau in USA) te kijken tijdens de laatste verkiezingen.”
“Ik heb een medewerker van Politico geïnterviewd. Iemand die verantwoordelijk was hun berichtgeving… in bijna elk antwoord op een vraag brachten ze president Trump ter sprake en iets negatiefs over hem.”
“Een van de dingen die ze zei, was hoeveel leugens hij per minuut vertelt. Ze zei: ‘We hadden eigenlijk een team dat het aantal leugens per minuut berekende dat president Trump vertelde.’ En ik stelde de voor de hand liggende vraag: ‘Wel, wat was dat vergeleken met Hillary’s veronderstelde leugens per minuut?’ En ze zei eigenlijk: ‘Oh, we hadden niet het personeel om ook Hillary te doen.'”
“Kunt u zich een nationale nieuwsorganisatie voorstellen die pretendeert iets eerlijk te verslaan en vervolgens de leugens per minuut van één kandidaat controleert en niet van de tegenkandidaat, en dan te doen alsof dat als eerlijk nieuws in aanmerking komt?
Ik heb ook enkele bekende liberalen geïnterviewd die hetzelfde hebben opgemerkt. Ze zeiden dat ze de dingen vanuit een eerlijk standpunt bekijken en geen fan zijn van president Trump, maar toch ontzet zijn over hoe de media bepaalde onderwerpen en informatie oneerlijk hebben behandeld, iedereen vraagt zich af: ‘Krijgen we de waarheid als het gaat om dingen die niet met president Trump te maken hebben?”
“Als de media zoveel dingen uit hun verband trekken en onjuist kunnen schrijven als het gaat om iemand die ze niet mogen, wat krijgen we dan nog meer dat niet in context staat of dat niet helemaal waar is?”
Liegen als uitvinding
Voorafgaand aan president Trump zou vrijwel niemand in de media iemand beschuldigen van liegen. De standaard was om de bewering van een persoon in twijfel te trekken of op een discrepantie naar een andere bron te wijzen, maar het geen regelrechte leugen te noemen, omdat het gemakkelijk is om de details te verwarren. Een leugen is een zeer specifieke bewering die de intentie om te misleiden impliceert. Alleen omdat je je een feit verkeerd herinnert, wil nog niet zeggen dat je hebt gelogen
“In het boek spreek ik over het feit dat ik waarschijnlijk vaak voorgelogen ben, maar ik geloof niet dat ik ooit heb gemeld dat iemand tegen me heeft gelogen in een nieuws-rapport. Waarom? Welnu, een leugen is een specifiek iets waarvoor je de psyche van de persoon moet kennen. En jij als journalist moet je inhouden, zelfs als je denkt dat iets waar is, zonder het bewijs kun je echt niet zeggen dat het waar is.”
“Ik gebruik het voorbeeld dat ik in het boek heb gebruikt: De banden van Ford en Firestone. De leidinggevenden zeiden consequent dat er geen bewijs was dat deze banden gevaarlijk waren voorafgaand aan het schandaal rond de periode 2000 waarin er veel doden vielen. Ik had documenten van een bron die dit gevaar vele jaren eerder aangetoond hadden.”
“Het bleek dat ze aan het liegen waren, maar ik noemde het geen leugen, want er zijn veel andere verklaringen die iemand zou kunnen geven. Ze zouden kunnen zeggen: ‘Nou, deze jongens waren er op dat moment niet. Ze wisten dus niet dat deze discussies waren gevoerd. Ze hadden geen toegang tot de e-mails, hun ondergeschikten hebben het ze niet verteld. ‘ Dus je weet niet of ze zich vergissen of liegen.
En vanuit een journalistiek standpunt gingen we altijd voor de objectieve weg en zeiden zoiets als: ‘Hun getuigenis is in tegenspraak met het eerder gedocumenteerde.’ Dat is goed genoeg. Mensen thuis kunnen hun conclusies trekken.”
“Maar toen kwam er een wending met name om president Trump gericht, waarbij de media dingen die hij zei vaak leugens begonnen te noemen – zelfs als er gewoon iets was dat een kwestie van mening was, of niet kon worden bewezen, of een fout , geen daarvan zijn leugens.”
“De New York Times was hier trots op toen ze het deed. En ik vertel in het boek de eerste keer dat ze een kop haalden waarin ze spraken over president Trump die loog, en hoe dat werd toegejuicht door anderen in de media die toen volgden.”
“Ze werden zelfs aangemoedigd door een professor journalistiek die een groot opiniestuk schreef over hoe het tijd werd om te stoppen met deze objectieve berichtgeving en dat we de leugens van president Trump vaak en dikwijls moesten uitspreken. Dit is gewoon, nogmaals, vanuit een journalistiek standpunt, belachelijk … Ik denk dat dit een nieuwe en gevaarlijke tactiek is die onze objectiviteit in de ogen van het publiek echt heeft kapot gemaakt. En terecht.”
Boodschappen over COVID-19 in de hoofden van de bevolking masseren
Op gezondheidsgebied heeft de COVID-19-rapportage helaas de censuur en mediamanipulatie naar nieuwe hoogten getild en zo ongeveer alle eerdere pogingen daartoe overschaduwd. Ze verbergen de vooringenomenheid niet eens meer!
Alle sociale mediaplatforms censureren openlijk afwijkende meningen over het virus, met name de oorsprong en behandeling ervan. Zelfs gerespecteerde doctoren en wetenschappers zijn uit de weg geruimd omdat ze tegen het gewenste verhaal van de Wereldgezondheidsorganisatie in gaan.
Op 26 augustus 2020 heeft de CDC gegevens vrijgegeven 3 waaruit bleek dat 94% van de mensen die waren overleden tijdens de COVID-19-pandemie in de VS stierven “met” het virus, niet “door” het. Slechts 6% had COVID-19 vermeld als de enige doodsoorzaak op de overlijdensakte. Het werkelijke dodental, degenen die ongetwijfeld stierven als direct gevolg van de infectie, is dus slechts ongeveer 10.000.
“Voor sterfgevallen met aandoeningen of oorzaken naast COVID-19 waren er gemiddeld 2,6 aanvullende aandoeningen of oorzaken per overlijden”, aldus de CDC. Dit is een belangrijk onderscheid. Toch blijven de reguliere media melden dat bijna 200.000 zijn gestorven “door” COVID-19 in de VS, waardoor de nationale angst toeneemt, zodat ze hun lockdowns en andere strategieën kunnen implementeren om onze persoonlijke vrijheden en bewegingsruimte te beperken.
“Ik denk dat we beide cijfers nodig hebben, apart van elkaar, om de zaak in perspectief te plaatsen en te begrijpen wat er werkelijk gebeurt”, zegt Attkisson. “En het is iets waar maar heel weinig mensen interesse in hebben getoond. Al vroeg was het duidelijk dat de belangrijkste slachtoffers degenen waren met zgn. co morbiditeit en de ouderen-populatie in verpleeghuizen, enzovoort.”
“Maar we zijn dat uit het oog verloren. En toen leek er een propaganda-poging op gang te komen om – nadat ze begrepen hadden dat jonge mensen heel weinig risico liepen op ernstige ziekte en overlijden – mensen er toch van te overtuigen dat de jeugd heel voorzichtig moest zijn. Dat er meer jonge mensen sterven en ziek worden.”
“Ik kan alleen maar raden waarom dat voor sommige belangen belangrijk is, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met het feit dat wanneer het vaccin uitkomt, de markt moet worden ‘bewerkt’.”
“Je kunt jonge mensen niet uitsluiten, je moet ze laten geloven dat ze het nodig hebben, anders raak je een groot deel van de vaccin-markt kwijt. En ze willen zeker geen vaccin maken dat niet door een enorm hoog percentage van de bevolking gebruikt gaat worden. Dus ik denk dat ze een markt moeten creëren. Waarom denk ik dit? Nou, ik kreeg eens te horen van een top-immunisatieambtenaar van de overheid, toen ze ontdekten dat griepprikken niet werken bij ouderen dat een manier er om heen was: geen griepprikken weg nemen van ouderen – immers dat zou oneerlijk zijn omdat we ze al zoveel jaren vertellen dat dit nodig is – maar om ouders te overtuigen om hun kinderen en baby’s griepprikken te geven, zodat ze geen ‘griep naar de ouderen zouden kunnen overbrengen’.”
“Ik herinner me dat hij tegen me zei: ‘De truc zal zijn om ouders te overtuigen om een vaccin te geven aan hun kinderen die het zelf niet echt nodig hebben.’ Met andere woorden, voor een secundaire vermeende overdracht naar ouderen. En je raadt het al, het volgende seizoen raadden ze griepprikken aan voor baby’s en kinderen.”
“Niemand werd erover ingelicht dat griepprikken niet werken bij ouderen, maar ze begonnen gewoon mensen te vertellen dat je kinderen griepprikken nodig hebben.”
Wanneer een ‘geval’ geen geval is
De media maken ook grof misbruik van de term “geval”, met betrekking tot het aantal gevallen van COVID-19. Een casus is een medische term voor een patiënt met een symptomatisch type infectie. Het is niet iemand die positief test op antilichamen of stukjes viraal DNA. Door naar alle positieve tests te verwijzen als “gevallen”, wakkeren ze de vlammen van paniek aan, waardoor de situatie veel erger klinkt dan hij in werkelijkheid is.
Velen begrijpen nog steeds niet dat de meeste van de mensen die positief testen op SARS-CoV-2 asymptomatisch zijn. Ze denken dat dit zieke mensen in het ziekenhuis zijn en dat het stijgende aantal “gevallen” betekent dat het aantal sterfgevallen zal toenemen. Statistieken tonen aan dat dit simpelweg niet waar is, en dat er geen lineair verband is tussen het aantal positieve testen en sterfgevallen.
“Er zijn zo veel dingen die foutief worden gerapporteerd”, zegt Attkisson, “maar als je ze nauwkeurig en feitelijk probeert weer te geven, word je teruggeroepen door die mensen in de media die het ofwel niet begrijpen, of gewoon verblind zijn door het propaganda spervuur.”
“De New York Times doet dit ook. Ze noemen mij en verschillende andere mensen ‘coronavirus-twijfelaars’, hoewel ik nooit iets heb gezegd of geschreven dat zelfs maar in de buurt komt van het ontkennen van het coronavirus of het risico ervan. Maar ze werkten heel hard om die stemmen het zwijgen op te leggen die gewoon nauwkeurig en met context schrijven over wat er werkelijk gebeurt.”
“Trouwens, toen ik met enkele wetenschappers sprak en ik vroeg: ‘Waarom spreek je je niet uit of corrigeer je niet wat volgens jou de misvatting is?’, vertelden verscheidenen van hen me – alleen apart – dat ze bang waren zich in het openbaar uit te spreken omdat ze dan mogelijk bestempeld zouden worden als een twijfelaar over het coronavirus, en dat ze bang waren om Dr. Fauci tegen te spreken.”
“Dus ik stel: ‘We bevinden ons in een behoorlijk angstaanjagende tijd waarin wetenschappers die experts zijn op dit gebied, bang zijn om te spreken wat volgens hen de wetenschappelijke waarheid is, omdat ze bang zijn controversieel over te komen.'”
Zoek naar waarheid en onvoorwaardelijke feiten
De duidelijke boodschap die ik kreeg door te lezen van: ‘Slanted: How the News Media Taught Us to Love Censorship and Hate Journalism’, is dat er een ernstig probleem is met de meeste reguliere conventionele media.
De voor de hand liggende vraag is: waar kun je heen om achter de waarheid te komen? We willen graag geïnformeerd worden, maar we willen de waarheid. We hebben geen tijd te verliezen met gehersenspoeld te worden door propaganda. Aan het einde van haar boek somt Attkisson een aantal bronnen op die ze vertrouwt. Alleen al die aanbevelingen maken het de moeite waard om haar boek aan te schaffen.
“Ik heb geen volledige lijst gemaakt”, zegt Attkisson. “Ik weet zeker dat ik veel mensen heb weggelaten, maar ik heb geprobeerd een paar kanalen en mensen aan te wijzen, en ik heb een aantal van mijn collega’s geraadpleegd m.b.t. hun aanbevelingen. Het is geen gemakkelijk antwoord. Er is geen plek waar je heen kunt. Ik kan niet zeggen: ‘Bekijk dit nieuws elke dag of lees deze publicatie.’ Het zit veel gedetailleerder in elkaar dan dat.
Je moet een verslaggever vinden die je vertrouwt over een onderwerp en dan die verslaggever volgen. Dat is waar ik denk dat je een stukje waarheid kunt vinden. En helaas zal het niet altijd een objectieve waarheid zijn.
“Sommige van de verslaggevers die ik noem, komen vanuit een links standpunt, anderen vanuit een rechts standpunt, maar ze hebben in ieder geval bewezen dapper verslag te leggen over een bepaald onderwerp of controverse waardor ik denk dat je ze op dat gebied kan vertrouwen. Maar het is gewoon niet zo eenvoudig als vroeger, waar je gewoon naar een persoon of een stopcontact kon wijzen en zei: ‘Let op, en je krijgt een eerlijke schok bij het nieuws'”
Tot slot wil ik zeggen dat ik denk dat er een nieuw paradigma zal ontstaan als het gaat om nieuwsverslaggeving. Er zijn mensen die kijken hoe nieuws en informatie kunnen worden gerapporteerd op een manier dat het niet kan worden gecensureerd door grote tech-giganten, politieke figuren, non-profitorganisaties enzovoort.”
“Er moet een manier zijn om een platform voor sociale media te ontwikkelen waarop je gratis berichten kunt plaatsen, en niet onder censuur hoeft te vallen. Ik denk dat de zaken zich snel zullen ontwikkelen omdat mensen moe zijn van hoe het nu gaat. En ik hoop – als altijd een optimist – dat er iets heel positiefs uit dit alles zal voortkomen.”
Bron originele artikel: Sharyll Attkisson on mediabias
Vertaling: Door Frankema