Op zaterdag 29 mei in de vroege ochtend is Ellen Vader overleden. Zij had kanker en heeft bijna een jaar lang chemo-, en andere therapieën ondergaan. Al die tijd is ze liefdevol thuis verzorgd door mantelzorger en echtgenoot Ton in haar woonplaats in Zuid-Frankrijk.
Veel mensen kenden Ellen Vader omdat zij de moderator was van de facebook-groep van de stichting Vaccinvrij. Voor de leden, en voor het team, was zij een inhoudelijke en emotionele steun en toeverlaat. Ik heb Ellen leren kennen in 2012. De facebook-groep was net gestart en zij was heel actief en alles wat ze postte was goed onderbouwd. Ik was mijn boek aan het schrijven en heb Ellen daarvoor geïnterviewd – enige tijd later zijn we samen begonnen met een nieuwsbrief. Vanaf het begin af aan was zij onafscheidelijk verbonden aan de stichting Vaccinvrij – als moderator en als inspirator.
Speurneus en schrijver – schrijver en speurneus
Ellen en ik waren heel goed op elkaar ingespeeld. Ellen was de ‘speurneus’ die haar dag begon met het doorspitten van het web, die alles wist te vinden en mij bergen met linken stuurde. En ik was de ‘schrijver’ die de taak had om daar artikelen van te maken voor de nieuwsbrief. Ze was heel scherp in het leggen van verbanden – en door de jaren heen hebben we heel wat puzzelstukjes op zijn plek gekregen.
Het valt me zwaar om Ellen te verliezen. Een jaar lang hebben we veel kunnen uitwisselen, maar in het idee dat ze “er doorheen moest” en de draad weer zou op kunnen pakken, maar dat heeft niet zo mogen zijn. Op 9 mei hoorde ik dat de dokters “niets meer voor haar konden doen”. Op 10 mei stuurde ik haar een mailtje…
Lieve Ellen,
Ton heeft me gisteren gebeld en een update gegeven over de situatie. Het bericht komt niet helemaal uit de lucht vallen. De laatste weken voel ik dat je heel ziek bent en kennelijk heel dicht bij de grote overgang zit.
Moet ik langskomen? Moet ik je nog wat zeggen? Vragen die door mijn hoofd gaan. Ik voel dat ik compleet met je ben.
Ik heb al gezegd – maar kan je niet genoeg zeggen – hoe dankbaar ik ben dat je op mijn pad bent gekomen. Dat moest kennelijk zo zijn. Alle ups en downs die ik met je heb kunnen delen. Dat is zo waardevol en bijzonder geweest Ellen… ik heb het woord ziele zusje al wel eens laten vallen. Zo voelde dat, en zo voelt dat nog steeds.
Het gevoel van “dat hebben we toch maar gedaan” is een troost voor de machteloosheid die ik voel. Het leven gaat niet zoals ik graag zou willen, maar ik kan me er alleen maar aan overgeven.
Ik denk ook altijd maar dat ik niet weet – wat ik niet weet…
Misschien is alles toch zoals het moet zijn en bestaat er alleen maar perfectie, ook al kunnen we dit niet zien.
Ik hoop dat ik je nog even spreek als je daar ergens nog de kracht toe voelt, maar als het niet lukt is dat niet erg Ellen. Het leven is nooit af – het leven is gewoon klaar wanneer het klaar is. Net als de website, of het werk wat we doen. Of dat nu hier is of ergens anders.
Ik besef heel goed wat ik kwijtraak met het stukje ziel dat ik verlies – in ieder geval belichaamd lieve Ellen. Als ik je nog spreek dan is dat: dankbaar, liefde, respect. Intens veel dankbaarheid, liefde en respect. De mooiste vibes die tussen mensen kunnen vibreren hebben niet zo veel nodig. Misschien zelfs geen lichaam.
Heel veel liefs, en een dikke knuffel,
Door
Moge Ellen dansen in de hemel.
Als u een reactie voor de nabestaanden wilt achterlaten kan dat op de FB-groep van Vaccinvrij of via web-, of postadres van de stichting.