Wie is Andrew Wakefield?

Andrew Wakefield is bij uitstek een voorbeeld van een mythe. Noem zijn naam en elke provaxxer zal u weten te vertellen dat hij een fraudeur is. Klopt dat?

Wie de moeite neemt om het onderstaande artikel te lezen, zal zien dat de eindeloos herhaalde uitspraak onzin is. Het is een vertaling van het hoofdstuk ‘Who is Andrew Wakefield?’ uit het boek: ‘Vaccine Epidemic’, door Mary Holland. Journalisten, artsen, beleidsmakers, en andere pro-vaxxers: verdiep uzelf in het onderwerp voordat u klakkeloos misvattingen herhaalt.

 

 

Wie is Andrew Wakefield?

door Mary Holland, JD

Wie gehoord heeft over Dr. Wakefield – en waarschijnlijk heeft u dat – hoorde of de ene of de andere versie. U heeft óf vernomen dat dr. Wakefield een oplichter is, een onethische onderzoeker die is ‘gewist’ uit het Britse medische register en wiens artikel uit 1998 over autisme en gastro-intestinale aandoeningen werd ’teruggetrokken’ door een toonaangevend medisch tijdschrift. Óf u heeft een heel ander verhaal gehoord, namelijk dat Dr. Wakefield een briljante en moedige wetenschapper is, een medelevende arts die geliefd is bij zijn patiënten en een held voor gezinnen met autisme en vaccinatieschade. Wat is waar?

 

 

Achtergrondinformatie over de controverse

Dr. Wakefield studeerde in 1981 af aan St. Mary’s Hospital Medical School van de University of London; hij was de vierde generatie in zijn familie die medicijnen studeerde aan dat academische ziekenhuis. Hij vervolgde zijn carrière in gastro-intestinale chirurgie met een specialiteit in inflammatoire darmaandoeningen. Hij werd in 1985 lid van het Royal College of Surgeons en werd in 2001 toegelaten tot het Royal College of Pathologists. Hij bekleedde wetenschappelijke functies in het Royal Free Hospital en publiceerde meer dan 140 wetenschappelijke artikelen, en hij stond open voor wetenschappelijke feedback.

In het begin van de jaren negentig begon Dr. Wakefield een mogelijk verband tussen het mazelenvirus en darmziekten te bestuderen. Hij publiceerde een studie in 1993, ‘Bewijs van aanhoudende infectie met het mazelenvirus bij de ziekte van Crohn’¹ en hij was co-auteur van een artikel uit 1995 dat gepubliceerd was in The Lancet: ‘Is het mazelenvaccin een risicofactor voor inflammatoire darmaandoeningen?² In diezelfde tijd schreef Dr. Wakefield een ongepubliceerd handboek van 250 pagina’s met een overzicht van beschikbare wetenschappelijke literatuur over de veiligheid van mazelenvaccins.³ Hij groeide snel uit tot een van ’s werelds experts op het gebied van vaccinatie tegen mazelen.

 

In 1996 nam een advocaat, de heer Barr van het advocatenkantoor Dawbarns, contact op met Dr. Wakefield om te vragen of hij als expert in een rechtszaak zou willen optreden namens kinderen die beschadigd waren door vaccins die het mazelenvirus bevatten. De advocaat bracht de zaak voor namens ouders die beweerden dat vaccins de handicap van hun kinderen, waaronder autisme hadden veroorzaakt. Zes maanden eerder, onafhankelijk van de rechtszaak, begonnen ouders van kinderen met autisme en ernstige gastro-intestinale symptomen contact op te nemen met Dr. Wakefield vanwege zijn publicaties over het mazelenvaccin. Zij vroegen om hulp voor de pijn en het lijden van hun kinderen, waarvan zij geloofden dat het door het vaccin was veroorzaakt. Dr. Wakefield heeft omstreeks deze tijd twee belangrijke, los van elkaar staande beslissingen genomen om te proberen de families te helpen die te maken hebben met autisme en maag-darmproblemen, en om expert te worden in de rechtszaak met betrekking tot vaccins en autisme.⁴

Barr vroeg Dr. Wakefield namelijk om twee vragen te bestuderen:

(1) of mazelen kunnen aanhouden na een infectie met mazelen of het ontvangen van het BMR-vaccin; en

(2) of het mazelenvirus kan leiden tot complicaties, zoals de ziekte van Crohn of autisme.

Wegens bureaucratische vertragingen in zijn ziekenhuis startte Dr. Wakefield echter pas in oktober 1997 met deze aan een rechtszaak gerelateerde studie.⁵ In juli 1997 hadden Dr. Wakefield en zijn collega, professor John Walker-Smith, al de ‘Lancet 12’ onderzocht – twaalf patiëntjes met autisme en gastro-intestinale (maag-darm) symptomen die de basis vormden voor de casestudy in het artikel uit 1998 dat gepubliceerd was in The Lancet. Dr. Wakefield en anderen hadden aanbevolen om deze patiënten door te verwijzen naar prof. Walker-Smith, een uitmuntende arts die door zijn collega’s wordt beschreven als een van ’s werelds toonaangevende kindergastro-enterologen.⁶

Professor Walker-Smith was kortgeleden vanuit een andere instelling naar het St. Mary’s Hospital verhuisd en had de klinische privileges en ethische verklaringen die hij in zijn vorige ziekenhuis al had verkregen meegenomen. Hij, een collega, dr. Simon Murch, en een team van andere artsen, hebben uitgebreide klinische onderzoeken uitgevoerd bij deze zieke kinderen die volgens prof. Walker-Smith ‘klinisch geïndiceerd’ waren, terwijl Dr. Wakefield een gedetailleerde onderzoeksbeoordeling van de verkregen weefsels coördineerde bij biopsie. De klinische onderzoeken omvatten colonoscopieën, MRI-scans en lumbale puncties om mitochondriale aandoeningen te beoordelen. ‘Klinisch geïndiceerde studies’ vereisten geen toestemming van de ethische commissie van The Royal Free Hospital omdat de onderzoeken sowieso nodig waren voor de individuele patiënten.⁷ Dr. Wakefield’s onderzoek werd hiermee ingedekt wat betreft de benodigde ethische goedkeuring.

Om de publicatie van het Lancet-artikel samen met Dr. Wakefield en twaalf andere wetenschappers aan te kondigen, organiseerde de decaan van St. Mary’s Medical School in 1998 een persconferentie. Hoewel dit geen standaardprocedure was, probeerde de decaan waarschijnlijk de bekendheid van de school wat betreft baanbrekend onderzoek te vergroten. Het artikel werd in het medische tijdschrift gelabeld als een ‘vroeg rapport’, waarin stond dat er ‘geen verband is aangetoond tussen het vaccin tegen mazelen, de bof en rubella en het beschreven syndroom’. Er zijn virologische studies gaande die hier meer opheldering over kunnen geven.’⁸

Op de persconferentie werd Dr. Wakefield gevraagd naar de veiligheid van het BMR-vaccin. In 1992 waren twee verschillende combi-BMR-vaccins van de Britse markt verwijderd omdat ze onveilig waren, dus BMR-vaccinatie was al een hot topic voordat het artikel van The Lancet werd gepubliceerd. Dr. Wakefield antwoordde dat, gezien het summiere onderzoek naar de veiligheid van de BMR, de mazelen, bof en rodehond-vaccins apart gegeven dienden te worden totdat er verdere veiligheidsstudies zouden zijn uitgevoerd. Al eerder had hij zijn collega’s laten weten dat dit zijn mening was en dat hij die zou geven als hem daarom werd gevraagd.⁹

De persconferentie van 1998 was het begin van een mediastorm waarbij veel ouders ongemakkelijke vragen stelden over de veiligheid van de ‘drievoudige combiprik’ en vroegen om afzonderlijke mazelen, bof en rodehond-vaccins. Te midden van de controverse, in augustus 1998, heeft de Britse regering een vreemde beslissing genomen. Zij maakte afzonderlijke componenten van het vaccin tegen mazelen, bof en rodehond (losse vaccins) niet langer verkrijgbaar¹⁰ waardoor bezorgde ouders onder druk werden gezet om de drie vaccins tegelijkertijd in de combiprik te nemen. In die tijd daalde de vaccinatiegraad van mazelen bij kinderen in het Verenigd Koninkrijk aanzienlijk. Het uitbreken van mazelen kwam vaker voor en omvatte een handvol gevallen van ernstige complicaties en sterfgevallen. Sommigen probeerden Dr. Wakefield de schuld te geven van het onverantwoordelijk bang maken van ouders en het veroorzaken van een crisis voor de volksgezondheid.¹¹ De Britse regering had met de dalende vaccinatiegraad een groot probleem, dat snel zijn weg naar de Verenigde Staten zou vinden…

De controverse rond Dr. Wakefield sudderde. In februari 2004 bereikte het een hoogtepunt toen dr. Richard Horton, redacteur van The Lancet, een persconferentie hield om te verklaren dat het artikel uit 1998 ‘faliekant tekortschoot’ omdat Dr. Wakefield had nagelaten om financiële belangenconflicten te vermelden betreffende een aan een rechtszaak gerelateerde studie die hij had uitgevoerd. De Britse verslaggever Brian Deer publiceerde het verhaal in de Sunday Times, waarin hij melding maakte van vermeende niet-openbaar gemaakte belangenconflicten. Onmiddellijk na de publicatie stuurde de heer Deer een gedetailleerde brief aan de British General Medical Council (GMC), die medische praktijkvoering regelt.¹² De GMC startte vervolgens een procedure tegen Dr. Wakefield die in mei 2010 culmineerde in het afnemen van de medische bevoegdheid¹³ van Dr. Wakefield, en het terugtrekken van het artikel uit 1998 in The Lancet.¹⁴

 

 

De aantijgingen tegen Dr. Wakefield

De kostbare, miljoenenverslindende, meerjarige vervolging tegen Dr. Wakefield betrof de volgende beschuldigingen:

• Dr. Wakefield kreeg 55.000 Britse pond sterling (ongeveer US $ 90.000) betaald door advocaten voor de in The Lancet gepubliceerde studie, en hij liet na dit belangenconflict bekend te maken;

• Hij en zijn collega’s deden medisch onnodige onderzoeken bij de kinderen in de studie van 1998 en passende ethische verklaringen ontbraken;

• De kinderen in de studie van 1998 werden geselecteerd door advocaten (zoals beschreven in het artikel in de Sunday Times) en niet door plaatselijke artsen; en

• Hij nam bloed af van kinderen op het verjaardagsfeestje van zijn zoon voor controlemonsters in de studie van 1998 zonder stil te staan bij het leed dat hierdoor kinderen zou kunnen veroorzaken.¹⁵

Op basis van zijn bevindingen concludeerde het GMC dat Dr. Wakefield zich bezighield met ‘ernstig professioneel wangedrag’ en ‘oneerlijk’, ‘misleidend’ en ‘onverantwoordelijk’ handelen, wat de sanctie van zijn ontheffing uit de medische professie rechtvaardigde.

 

 

Laten we de aanklachten en het bewijsmateriaal van de GMC bekijken.

 

Niet bekendmaken van betalingen van advocaten

Dr. Wakefield accepteerde 55.000 pond om een onderzoek uit te voeren voor de class action (vorm van rechtszaak waarin een grote groep mensen collectief een vordering bij de rechter neerlegt) met betrekking tot vaccins en autisme. Dit was een onderzoekssubsidie waarvan Dr. Wakefield persoonlijk geen vergoeding ontving. Dr. Wakefield startte deze studie pas nadat de beschreven casussen voor de ‘Lancet 12’ waren ingediend. Wettelijke documenten bewijzen dat het ziekenhuis van Dr. Wakefield op de hoogte was van deze studie en wist van het geldbedrag dat hij ontving, waarvan het meeste besteed werd aan het salaris van een laboratoriumtechnicus. Documenten tonen verder aan dat Dr. Wakefield meer dan een jaar voor de publicatie van het artikel uit 1998 in een nationale krant meldde dat hij met de advocaten samenwerkte.¹⁷ Dr.Horton, redacteur van The Lancet, was op de hoogte van Dr. Wakefield’s rol in de vaccingerelateerde rechtszaken vóór de publicatie van het artikel uit 1998.¹⁸

 

 

‘Medische noodzaak’ en ethische verklaringen

De ‘Lancet 12’ betrof zieke kinderen. Bij elk kind werden onderzoeken uitgevoerd om dat kind te helpen. De ziekenhuisadministratie was volledig op de hoogte van de onderzoeken die werden uitgevoerd en maakte geen bezwaar. Omdat alle onderzoeken ‘klinisch geïndiceerd’ waren en niet voor onderzoeksdoeleinden, was er geen ethische verklaring nodig die verder ging dan die al aan Prof. Walker-Smith gegeven waren. Het is opmerkelijk dat geen enkele patiënt, ouder of voogd ooit beschuldigingen heeft geuit tegen Dr. Wakefield of tegen hem heeft getuigd wegens ethische schendingen of medisch onnodige procedures. Dr. Wakefield en zijn collega’s verwerpen de uitspraak van de GMC dat de onderzoeken voor de ‘Lancet 12’ onnodig waren.

 

 

De verwijzingen van ‘The Lancet 12’ (de 12 kinderen die meededen aan het onderzoek)

De GMC uitte de beschuldiging dat de kinderen waren doorverwezen via de rechtszaak en niet via gewone medische kanalen. Dit is incorrect. Ouders begonnen contact op te nemen met Dr. Wakefield lang voordat het proces begon, en los van het proces. Aangezien de advocaten-studie nog niet was gestart in de tijd dat de The Lancet-studie werd voltooid en werd ingediend bij het tijdschrift, is deze bevinding onjuist. Dr. Wakefield en zijn collega’s verwerpen deze bewering; de families hebben rechtstreeks contact met hen opgenomen vanwege hun medische expertise.¹⁹

 

 

Controle bloedmonsters van het verjaardagsfeestje van een kind

Dr. Wakefield regelde dat bloedmonsters van gezonde, zich normaal ontwikkelende kinderen op het verjaardagsfeestje van zijn zoon genomen konden worden. De ouders van de meeste kinderen waren medische collega’s en vrienden. Hij deed dit met de volledig geïnformeerde toestemming van de kinderen en ouders en gaf de kinderen elk 5 pond voor hun medewerking. De procedure werd uitgevoerd door een gekwalificeerd arts met behulp van een standaardtechniek. De kinderen hielpen graag en gingen door met plezier maken op het verjaardagsfeestje. Hoewel dit weliswaar een onconventionele methode is voor het verzamelen van bloedmonsters uit controlegroepen, komt het niet neer op ‘ernstig professioneel wangedrag’ of een ethische overtreding die ontheffing uit een beroepsgroep rechtvaardigt. De beschrijving door de GMC van dit incident als een voorbeeld van ‘hardvochtige veronachtzaming’ voor het lijden van de kinderen lijkt een grove overdrijving.²⁰ Het Britse Hooggerechtshof heeft inderdaad de reputatie van Professor Walker-Smith, coauteur van de studie uit 1988 in maart 2012 in ere hersteld, ²¹ en aan het tijdschrift Lancet voorgesteld om de intrekking van de studie terug te draaien.²²

GMC slaagde er niet in om de zaak tegen Dr. Wakefield te bewijzen. Met behulp van Brian Deer’s rapportage als bewijsmateriaal lijkt de GMC opzettelijk de Lancet 12-studie en de daaropvolgende door de advocaten gesponsorde studie te hebben samengevoegd om de schijn te wekken van een financieel belangenconflict.²³ Op vergelijkbare wijze lijkt de GMC ten onrechte ethische onderzoeksstandaarden toe te passen op onderzoeken die ‘klinisch geïndiceerd’ waren voor ernstig zieke kinderen.²⁴ Het verwarren van behandeling en onderzoek heeft niet alleen Dr. Wakefield en zijn collega’s ernstig geschaad, maar ook een bedreigend precedent geschapen voor de beoefening van geneeskunde. De medische regulatoren van de overheid (van twijfelachtige deskundigheid), bekritiseerden prof. Walker-Smith, ’s werelds meest vooraanstaande autoriteit op het gebied van pediatrische gastro-enterologie, op zijn klinische oordeel over welke onderzoeken nodig waren.²⁵

Welke medische beslissingen zullen regelgevers de volgende keer bekritiseren? De pers, en met name de verslaggever Brian Deer, daagde Dr. Wakefield voor de openbarer rechtbank terwijl de GMC hem vervolgde in de regelgevende rechtbank. Deer beweerde dat dr. Wakefield een patentaanvraag in behandeling had voor een afzonderlijk vaccin tegen mazelen en hoopte dat het geld zou opbrengen door ouders te vragen om de BMR te weigeren en losse vaccins te kiezen. Er werd bewijs geleverd dat Dr. Wakefield geen patenthouder was van een afzonderlijk vaccin tegen mazelen. Het St. Mary’s Hospital had patent op een therapeutisch vaccin tegen losse mazelen, bedoeld voor mensen die al besmet zijn met het mazelenvirus. Dit mazelenvaccin was geen preventief product voor mensen die niet blootgesteld zijn aan het virus; met andere woorden, er was geen mogelijke financiële concurrentie tussen het BMR-vaccin en het vaccin met enkelvoudige mazelen waarvoor het ziekenhuis, en niet Dr. Wakefield, een octrooi had.²⁶

In 2009 maakte Deer nog meer beschuldigingen naar het adres van Dr. Wakefield en zei dat hij zelf data had verzonnen.²⁷ De GMC heeft deze aanklacht nooit gemaakt, maar de media hebben het opgepakt en met name, het Amerikaanse ministerie van Justitie gebruikte dit argument frequent in de Omnibus Autism Proceeding in de Amerikaanse rechtbank van Federal Claims. In die procedures die bepalen of gezinnen een schadevergoeding kunnen krijgen voor door het BMR-vaccin veroorzaakt autisme, deed het US Department of Justice er alles aan om Wakefield af te schilderen als een wetenschappelijke fraudeur, hoewel deze ‘fraude’ niet direct verband hield met het bepalen van de claim op schadevergoeding. In zijn in 2010 uitgekomen boek: ‘Callous Disregard’ toont Dr. Wakefield aan dat de beweringen van Deer over fraude verzinsels zijn.²⁹

CPR (Civil Procedure Rules) vindt geen bewijs van de wetenschappelijke fraude van Dr. Wakefield. Integendeel, veel wetenschappers en laboratoria over de hele wereld hebben de bevindingen van Dr. Wakefield bevestigd met betrekking tot ernstige gastro-intestinale ontstekingen en symptomen bij een hoog percentage van kinderen met autisme.³⁰ Bij het intrekking van 2 februari 2010 heeft The Lancet geen fraude aangevoerd.³¹ Alleen afgaand op de GMC-procedure is het artikel ingetrokken en is er beweerd dat de auteurs de patiënten niet als representanten hadden genoemd en het studieteam niet de goedkeuring had gekregen van de ethische commissie van het ziekenhuis De conclusies van de GMC en de daarop gebaseerde beslissing van The Lancet blijken ongegrond.

 

 

De betekenis van de Wakefield vervolging

Waar ging deze bizarre vervolging eigenlijk over? Als er geen wetenschappelijke fraude was, geen niet-bekendgemaakte financiële belangenconflicten, geen ethische inbreuken bij het uitvoeren van onderzoeken op zieke kinderen en geen klachten van patiënten of hun families, wat was dan het probleem? Ging het internationale schandaal en de miljoenen dollars kostende vervolging alleen om een arts te straffen voor het verzamelen van bloedmonsters van kinderen op een verjaardagsfeestje, met hun toestemming en toestemming van hun ouders? Natuurlijk niet.

Dr. Wakefield was en blijft een dissident uit de medische orthodoxie. De medische instelling onderwierp hem aan een moderne medische schandpaal wegens zijn afwijkende mening.³²

Het onderzoek van Dr. Wakefield leidde tot fundamentele twijfels over de veiligheid van vaccins en de oorzaak van autisme. Dr. Wakefield werd gestraft voor zijn moed om het publiek te waarschuwen voor vaccinrisico’s en hen aan te sporen hun eigen gezonde verstand te gebruiken. Dr. Wakefield werd gestraft voor het benadrukken van een vaccinatiekeuze.

Het doel van de gerechtelijke stappen was, zoals in ieder showproces, om aan andere artsen en wetenschappers, en aan het publiek, de dwaling van de dader mee te delen. Een showproces lijkt op een eerlijk proces, maar onder en dun laagje vernis gaat het om puur machtsmisbruik. De schijnbare bedoeling van de aanklager was om anderen te intimideren om niet in de voetsporen van Dr. Wakefield te treden, en de les te leren dat iedereen die in de medische of wetenschappelijke gemeenschap in het openbaar vraagtekens plaatst bij de veiligheid en werkzaamheid van vaccins streng zal worden bestraft.

De GMC lijkt te hebben besloten dat als de prijs van een dergelijke les wetenschappelijke onwetendheid is over het verband tussen vaccins en autisme en het lijden van ernstig zieke kinderen, dit maar zo is. Dr. Wakefield moest als voorbeeld gesteld worden. De GMC vernietigde de professionele reputatie en het levensonderhoud van Dr. Wakefield, en The Lancet degradeerde zijn professionele inzichten door de studie van 1988 in te trekken. De GMC spande samen met The Lancet, de media, het Britse ministerie van Volksgezondheid, de farmaceutische industrie en zelfs met het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid en het Amerikaanse ministerie van Justitie om Dr. Wakefield in diskrediet te brengen. Dr. Wakefield heeft zich aangesloten bij een lange, eervolle traditie van dissidenten in de wetenschap en mensenrechten. De wereld heeft veel profijt gehad van andere moedige dissidenten in de wetenschap – Galileo, die beweerde dat de zon het centrum van het universum is; Semmelweis, die redeneerde dat artsen hun handen moeten wassen om overdracht van infecties te voorkomen; Needleman, die bewees dat blootstelling aan lood neurologische schade bij zich ontwikkelende kinderen veroorzaakt; en McBride, die heeft aangetoond dat thalidomide aangeboren afwijkingen veroorzaakte.³³ Zoals Thomas Kuhn uitlegde, is het veranderen van wetenschappelijke paradigma’s een revolutionair proces, met de hartverscheurende omwenteling die de revolutie met zich meebrengt.³⁴

Op zijn tijd heeft de wereld ook hulde gebracht aan dissidenten, bijvoorbeeld op het gebied van de mensenrechten. Nelson Mandela is onder de apartheid uit de gevangenis in Zuid-Afrika verhuisd om zijn meest geliefde president te worden; Andrej Sacharov verliet Ruslands interne ballingschap om zijn morele baken te worden; Vaclav Havel verliet een Tsjechische gevangenis om zijn eerste postcommunistische president te worden; en Liu Xiabo, een Chinese mensenrechtenadvocaat, ontving de Nobelprijs voor de vrede van 2010 bij verstek omdat hij nog steeds gevangen zit. Na verloop van tijd zal China de heer Liu omarmen en naar hem uitkijken om een betere toekomst te helpen creëren. Binnenkort zal de wereld waarschijnlijk herkennen dat het Dr. Wakefield was, niet zijn tegenstanders, die opkwam voor de beoefening van geneeskunde en het streven naar wetenschap. Dr. Wakefield is een nog onontdekte dissident in het gezicht van een repressief medisch en wetenschappelijk establishment.

Voor meer informatie over zijn werk en waarom het controversieel is, zie hoofdstuk 7, ‘Een dringende oproep voor meer onderzoek naar wetenschap’, hoofdstuk 30, ‘De onderdrukking van wetenschap’ en hoofdstuk 29, ‘De vrijlating van professor John Walker-Smith : A Great Wrong Partly Righted. ”

 

 

 

 

 

 

Bron originele artikel: http://vaxxedthemovie.com/who-is-dr-andrew-wakefield/

Dit artikel is een vertaling van een hoofdstuk uit ‘Vaccine Epidemic – how corporate greed, biased science, coercive government, threaten our human rights, our health and our children’ – Louise Kuo Habakus en Mary Hollander

Vertaling: Door Frankema voor Vaccinvrij