De website van Vaccinvrij is uitgebreid met een blog! En wat mooier dan de geboorte van dit blog in te luiden met een artikel over de geboorte van mijn twee kinderen. Waarom? Ik heb altijd het gevoel gehad dat de geweldige thuisbevallingen mij de kracht gegeven hebben om te blijven staan in de beslissing om onze kinderen niet te laten vaccineren. Ondanks alle kritiek en oordelen die mijn beslissing in de eerste jaren opriep. Een natuurlijke, ongestoorde geboorte is wat mij betreft een van de meest bekrachtigende ervaringen die een vrouw kan hebben. Het gaf mij in ieder geval een soort van ‘oermoedergevoel’, een besef dat ik van binnenuit weet wat te doen… Ter inspiratie het verhaal dat vooraf ging aan “Vaccinvrij!”.
Thuis bevallen… een piekervaring!
Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was wist ik ook dat ik thuis zou bevallen. Ik voel me nooit prettig in een ziekenhuis, niet eens om iemand te bezoeken laat staan er zelf te moeten liggen. En bovendien zei mijn binnenste dat een geboorte een piekervaring is; een prachtig en onvergetelijk hoogtepunt in het leven van een vrouw. Dus wist dat ik mijn kindje thuister wereld wilde brengen, maar daar hield het eigenlijk mee op. Ik had geen enkel idee van het hoe en wat ervan, en ook nog maar weinig andere geboorteverhalen gehoord. In ieder geval geen positieve. Mijn eigen geboorte (in het ziekenhuis) was een drama; niet genoeg bedden dus mijn moeder had de hele nacht zittend op een stoel in de gang doorgebracht. In de ochtend was ze uitgeput en kreeg een injectie om de weeën op gang te brengen. Zij te moe, ik nog niet klaar; niet echt een prettige ervaring voor ons beide.
Hoe dan wel?
Ik besloot een paar boeken over een natuurlijke geboorte te bestellen om mijzelf erop voor te bereiden. Ik voelde me opgewonden en keek vooruit naar het grote moment. Ik was – ben – in goede gezondheid en had geen enkele reden om mijn lichaam niet te vertrouwen. Ik dacht gewoon: ‘Ik kan dit’, zelfs al wist ik nog niet hoe.
Mijn man keek wantrouwend naar mijn optimisme. Zijn geboorteverhaal was dat zijn moeder om voldoende pillen gevraagd had om de hele ervaring niet mee te hoeven maken. Ze wilde graag de volgende ochtend wakker worden met een baby in haar armen en ik geloof dat het ook min of meer zo gegaan is. Hij stond sceptisch tegenover een thuisbevalling omdat er ‘van alles fout kan gaan’ en kon niet begrijpen waarom ik voor de ‘moeilijke’ oplossing koos – waarmee hij bedoelde: pijn!
“Spontaneous labor in a healthy woman is an event marked by a number of processes so complicated and so perfectly attuned to each other that any interference will only detract from the optimal character”. The only thing that is required from the bystanders is that they show respect for this awe-inspiring process by complying with the first rule of medicine, Nil Nocere (do no harm)” ~ Prof. Kloosterman 1982
Orgasmic Birth
Ruim tien jaar na mijn eigen bevallingen zag ik de film ‘Orgasmic birth’ en het verdiepte mijn begrip van wat ‘geboorte’ inhoudt. De manier waarop in deze film baringspijn gefilmd wordt raakte me. Het kan heel moeilijk zijn om naar pijn te kijken; in onze maatschappij veroordelen we pijn als onnodig en zelfs fout. De film laat zien dat pijn normaal is en zelfs een functie heeft in het geheel… geen positief zonder negatief. Maar het gaat verder dan dat. Het positieve kan niet gebeuren zonder het negatieve en uiteindelijk zijn ze één. Het is ons oordeel dat het één goed maakt en het ander fout en onze geest is die het lijden creëert. Niet de pijn zelf, daar ben ik van overtuigd.
Tara: Geboren in een cirkel van (waxine) licht (jes)!
Na wat weeën kwam ik in een ervaring die ik het beste kan omschrijven als pijn zonder pijn. Het gevoel was heel sterk, maar geen probleem. Ik gaf me over aan het proces en het lichaam nam het over…’het’ schreeuwde… ‘het’ deed het werk. Ik had er alleen maar voor te zorgen dat ‘het’ kreeg wat het nodig had om het proces te laten plaatsvinden. Ik (mijn lichaam) wilde bv. zitten en er was geen baarstoel… maar mijn lichaam ‘moest’ zitten dus ik zei: “Ik MOET zitten….. nu!!!”
De beste manier waarop ik mijn ervaring kan beschrijven was dat alhoewel het eruit gezien moet hebben als pijnlijk, ik het niet zo beleefde. Ik was gewoon in een soort trance.. een soort van ‘high’… Een piekervaring!
“Als moeder natuur weet hoe ze van een zaadje en een eicel een baby moet maken – dan weet ze toch zeker ook wel hoe die eruit moet komen”. ~ Joyce Pulas, (Doula)
Ik geloof dat dingen gebeuren zoals ze moeten gebeuren. Ik heb me nergens tegen verzet, alleen maar gezegd wat er gezegd moest worden en gedaan wat er gedaan moest worden. Geen stoel? De oplossing van de vroedvrouw was nog veel beter. Zij liet mijn man op een grote fauteuil die in ons slaapvertrek stond zitten met zijn knieën uit elkaar zodat ik er op mijn hurken tussen kon zitten; gesteund met mijn rug tegen de stoel en mijn ellebogen op zijn knieën. Het enige wat de vroedvrouw verder nog deed was – bless her – een cirkel van waxinelichtjes om ons heen te plaatsen. Wat een magisch moment… in het halfdonker met al die kleine lichtjes als sterretjes om ons heen… ik voel nog de vervoering en extase van dat prachtige moment toen ons dochtertje ter wereld kwam. Wat een zegen! Wat en geluk! Wat een schoonheid! Ik geloof niet dat er ooit een moment in mijn leven geweest is waarop ik mij gelukkiger en krachtiger gevoeld heb dan toen.
Beyond…
Een van mijn favoriete gezegden is een citaat van Rumi: “Out beyond ideas of rightdoing and wrongdoing there’s a field. I will meet you there.” Het geboorteproces leerde mij dat de perfectie van moeder natuur voorbij oordelen gaat, voorbij onze gedachten over hoe het zou ‘moeten’ zijn of hoe het eruit ‘moet’ zien of zelfs hoe we het willen of zullen doen. Een natuurlijke geboorte is een proces wat we niet kunnen afdwingen, maar wat we alleen maar kunnen respecteren en volgen. Moeder natuur is zo oneindig veel intelligenter en ervarener dan wij! We kunnen alleen maar accepteren dat we deel van haar zijn; dat een vrouwenlichamen ontworpen is om leven voort te brengen en te baren en dat het in ons eigen belang is dat we ons dit realiseren en ons eraan overgeven.
Vertrouwd en veilig
Ik vertelde mijn man dat als ik naar het ziekenhuis gegaan zou zijn ik niet in staat geweest zou zijn me op dezelfde manier aan het proces over te geven. Een vreemde omgeving op zo’n cruciaal moment zou me onrustig gemaakt hebben. Dokters in witte jassen, of vreemden die naar me kijken zouden me geremd hebben, afgeleid van mijn proces, of gêne opgewekt hebben als ik daar half naakt, kwetsbaar en met mijn benen wijd lig.
Geen enkele geboorte is hetzelfde…
De tweede keer vond ik het moeilijker mezelf aan het proces over te geven dan de eerste keer en het was ‘pijnlijker’. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik me niet kon herinneren dat het zo’n pijn deed en ik wilde dat ‘t nou maar kwam. Het was meer ‘werken’ en minder ‘toelaten’; minder verwondering. Ik had het al een keer gedaan en waarschijnlijk meer een idee van hoe het zou moeten zijn. En ik had het ook zo ontzettend druk gehad… Full time moeder van de eerste, geen crèche of andere steun en tegelijkertijd bezig met onderzoek naar vaccinveiligheid en het geven van lezingen en meer, en meer. Ik was minder fit en minder ontspannen en ik had een hoog gespannen verwachting dat het weer een magische piekervaring zou worden! Deze bevalling was magisch op een andere manier.
Fiona: Verbonden met ons allen met en zonder babyfoon!
Er gebeurde iets anders dat voor mij ook een transformerende ervaring was. Ik had me druk gemaakt over ‘wat ik moest doen’ met onze eerste dochter tijdens de bevalling. Ik wilde dat ze bij de geboorte aanwezig was, maar was ook bang dat ze zou schrikken als ze mij zou zien op deze ongebruikelijke manier. Ik wist dat ik er niet voor haar zou kunnen zijn mocht ze me nodig hebben en dat ik ook behoefte had aan de steun van mijn man en wilde dat hij voor mij ‘beschikbaar’ was. Tegen haar zeggen: ‘Je gaat een nachtje ergens anders slapen’, op het moment dat de weeën beginnen, ‘en als je terug komt heb je een broertje of zusje’, voelde ook niet goed. Hoe kon ik haar voorbereiden, hoe kon ik haar deel uit laten maken van het geheel en niet shockeren door mijn geschreeuw of het bloed wat bij de geboorte meekomt. Ik wist het niet.
Een spelletje
Ik had gesprekken met haar over de baby in mijn buik en we schreeuwden samen zo hard als we konden in de gang. Dit is het hoogste deel in mijn huis en ik zei: “Als je me hoort schreeuwen dan weet je dat de baby snel geboren wordt!” Het werd een favoriet spelletje om om het hardst te schreeuwen.
Ik besloot dat ik haar in ieder geval een deel van de geboorte wilde laten meemaken en dat ik mijn intuïtie zou vertrouwen om het moment aan te geven dat ik haar wakker zou maken. Ik heb ook een dierbare vriendin uitgenodigd om er voor Tara te zijn als ze er niet meer bij zou willen zijn, onrustig werd of zich verveelde of wat dan ook.
Sssttt, de baby slaapt
Ik schreeuwde inderdaad heel hard in het midden van de nacht, maar Tara was niet wakker te krijgen, en mijn mooie voorstelling van ‘met mijn hele familie samen te bevallen’ leek niet door te gaan.
Maar toen het eerste plukje haar van de baby net zichtbaar was, hoorde we een klein stemmetje in de babyfoon: ‘mama..’ Het was Tara, die precies op het juiste moment wakker geworden was! Ik zei tegen Ray: ‘Snel, ga haar gauw halen…’, en hij kwam met een slaperige twee jaar oude peuter op zijn arm terug. Ze zag haar zusje geboren worden en was helemaal opgetogen over ‘hoe de baby eruit kwam!’
Later vertelde ze aan iedereen die het horen wilde hoe ze de ‘hele’ geboorte meegemaakt had. En misschien op zielsniveau had ze dat ook, wie zal het zeggen. De timing was zo perfect dat mijn interpretatie was – en is – dat we op een bepaald niveau allemaal verbonden zijn en hoe groter het bewustzijn, hoe minder geheimen er in een familie bestaan. We weten – diep van binnen – wat er voor de ander gaande is, en we weten wat (en wanneer) er iets voor de ander nodig is. Ik heb deze verbinding al vele malen ervaren of bewust opgezocht als ik een bepaald gedrag van een dierbaar familielid niet snapte, of andere raadselachtige momenten me dwongen tot inkering.
Het lijkt er voor mij op dat tijdens geboorte,- en stervensmomenten (mijn dood wordt ook een piekervaring!) onze natuurlijke instincten verhoogt werkzaam zijn en dat het enige wat we te hoeven doen is een grotere kracht volgen. Hoe meer ik hierover reflecteer, hoe meer ik blij ben dat ik een vrouw ben en dat ik dit kon leren door het zelf zo te ervaren. En het is waarschijnlijk zelfs niet alleen de geboorte van onze kinderen, maar het bestaan zelf dat zo functioneert. Alles wat nodig is, is dat we het leven toestaan zich door ons heen te ontvouwen; precies zoals het moet zijn. Gewoon het proces volgen. Loslaten en meebewegen.
We are designed to do it!
P.S voor elke zwangere… Voordat je gaat bevallen informeer je op:
www.geboortebeweging.nl
www.geboortenis.nl
www.oneworldbirth.net
Over de auteur: Door Frankema is moeder van twee ongevaccineerde kinderen, schrijfster van ‘Vaccinvrij! – Ouders, artsen en wetenschappers over vaccins en vaccinvrij opgroeien’ en initiatiefneemster van de Stiching Vaccinvrij.